ਧ੍ਯਾਇ ੫੬
੨੫੯
ਦੋ: ਪ੍ਰੇਮ ਸਹਿਤ ਪਯ ਲ੍ਯਾਇਕੈ, ਹਿਤ ਸੋਂ ਪ੍ਯਾਵਤ ਤਾਹਿ
ਹਲ ਰਾਵਤ ਗੁਣ ਗਾਇਕੈ, ਕਹਿਤ ਕੰਤ ਚਿਤ ਚਾਹਿ
ਆਗੇ ਜਬ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਪਾਂਚ ਬਰਸ ਕੇ ਹੂਏ ਤਬ ਰਤਿ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਭਾਂਤਿ ਕੇ ਆਭੁਖਣ ਪਹਿਰਾਇ ਪਹਿਰਾਇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਕਾ ਸ੍ਵਾਦ ਪੂਰਾ ਕਰਨੇ ਲਗੀ ਔ ਨੈਨੋਂ ਕੋ ਸੁਖ ਦੇਨੇ ਲੀਮ ਪਉਸ ਕਾਲ ਵੁਹ ਬਾਲਕ ਜੋਂ ਰਤਿ ਕਾ ਆਂਚਲ ਪਕੜ ਮਾਂਗ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਤੋਂ ਵੁਹ ਹੱਸ ਕਰ ਬੋਲੀ ਹੇ ਕੰਤ ਤੁਮ ਯਿਹ ਕਿਆ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਮੈਂ ਤੁਮਾਰੀ ਨਾਰਿ, ਤੁਮ ਦੇਖੋ ਅਪਨੇ ਹੀਏ ਬਿਚਾਰ ਮੁਝੇ ਪਾਰਬਤੀ ਜੀ ਨੇ ਯਿਹ ਕਹਾ ਥਾ ਕਿ ਤੂੰ ਸੰਬਰ ਕੇ ਘਰ ਜਾਇ ਰਹਿ ਤੇਰਾ ਕੰਤ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਘਰ ਮੇਂ ਜਨਮ ਲੇਗਾ ਸੋ ਮਛਲੀ ਕੇ ਪੇਟ ਮੇਂ ਹੋ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਆਵੈਗਾ ਔ ਨਾਰਦ ਜੀ ਭੀ ਕਹਿ ਗਏ ਥੇ ਕਿ ਤੂੰ ਉਦਾਸ ਮਤ ਹੋ ਤੇਰਾ ਸ੍ਵਾਮੀ ਤੁਝੇ ਆਇ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਤਭੀ ਸੇ ਤੁਮਾਰੇ ਮਿਲਨੇ ਕੀ ਆਸ ਕੀਏ ਯਹਾਂ ਬਾਸ ਤੋਂ ਕਰ ਰਹੀ ਹੂੰ ਤੁਮਾਰੇ ਆਨੇ ਸੇ ਮੇਰੀ ਆਸ ਪੂਰੀ ਭਈ॥
ਐਸੇ ਕਹਿ ਰਿਤਿ ਨੇ ਫਿਰ ਪਤਿ ਕੋ ਧਨੁਖ ਬਿੱਦ੍ਯਾ ਸਬ ਪਢਾਈ ਜਬ ਕੇ ਧਨਖ ਬਿੱਦ੍ਯਾ ਮੇਂ ਨਿਪੁਣ ਹੂਏ ਤਬ ਏਕ ਦਿਨ ਰਤਿ ਨੇ ਪਤਿ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸ੍ਵਾਮੀ ਅਬ ਯਹਾਂ ਰਹਿਨਾ ਉਚਿਤ ਨਹੀਂ ਕ੍ਯੋਂ ਕਿ ਤੁਮਾਰੀ ਮਾਤਾ ਸ੍ਰੀ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਐਸੇ ਤੁਮ ਬਿਨ ਦੁਖ ਪਾਇ ਅਕੁਲਾਤੀ ਹੈਂ ਜੈਸੇ ਬਤਸ ਬਿਨ ਗਾਇ ਇਸ ਸੇ ਅਬ ਉਚਿਤ ਯਹੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੁਰ ਸੰਬਰ ਕੋ ਮਾਰ ਮੁਝੇ ਸੰਗ ਲੇ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਮੇਂ ਚਲ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਕਾ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਜੈ ਔ
