੨੬੦
ਧ੍ਯਾਇ ੫੬
ਉਨੇਂ ਸੁਖ ਦੀਜੈ ਆਪਕੇ ਦੇਖਨੇ ਕੀ ਲਾਲਸਾ ਕੀਏ ਹੂਏ ਹੈ॥
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਯਿਹ ਪ੍ਰਸੰਗ ਸੁਨਾਇ ਰਾਜਾ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਰਤਿ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਸੁਨਤੇ ਸੁਨਤੇ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਜਬ ਸ੍ਯਾਨੇ ਹੂਏ ਤੋ ਏਕ ਦਿਨ ਖੇਲਤੇ ਖੇਲਤੇ ਰਾਜਾ ਸੰਬਰ ਕੇ ਪਾਸ ਗਏ ਵੁਹ ਇਨੀਂ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਅਪਨੇ ਲੜਕੇ ਕੇ ਸਮਾਨ ਜਾਨ ਲਾਡ ਕਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਸ ਬਾਲਕ ਕੋ ਮੈਨੇ ਅਪਨਾ ਲੜਕਾ ਕਰ ਪਾਲਾ ਇਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਨੇ ਅਤਿ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਬਾਲਕ ਹੂੰ ਬੈਰੀ ਤੇਰਾ, ਅਬ ਤੂੰ ਲੜ ਕਰ ਦੇਖ ਬਲ ਮੇਰਾ, ਯੋਂ ਸੁਠਾਇ ਖ਼ਮ ਠੋਕ ਸਨਮੁਖ ਹੂਆ ਤਬ ਹੱਸ ਕਰ ਸੰਬਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਭਾਈ ਯਿਹ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਦੂਸਰਾ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਯਾ ਕਿਆ ਦੂਧ ਪਿਲਵਾ ਮੈਨੇ ਸਰਪ ਬਢਾਯਾ ਜੋ ਐਸੀ ਬਾਤ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਫਿਰ ਬੋਲਾ ਅਰੇ ਬੇਟਾ ਤੂੰ ਕਿਆ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਯੇਹ ਬੈਨ,ਕਿਆ ਤੁਝੇ ਯਮਦੂਤ ਆਏ ਹੈਂ ਲੈਨ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੰਬਰ ਕੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਪਦ੍ਯੁਮਨ ਮੇਰਾਹੀ ਹੈ ਨਾਮ, ਮੁਝਸੇ ਆਜ ਤੂੰ ਕਰ ਸੰਗ੍ਰਾਮ, ਤੈਨੇ ਤੋ ਮੁਝੇ ਸਾਗਰ ਮੇਂ ਬਹਾਯਾ ਪਰ ਮੈਂ ਅਬ ਅਪਨਾ ਬੈਰ ਲੇਨੇ ਫਿਰ ਆਯਾ ਤੂੰ ਨੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਮੇਂ ਅਪਨਾ ਕਾਲ ਬਢਾਯਾ ਅਬ ਕੌਨ ਕਿਸਕਾ ਬੇਟਾ ਔਰ ਕੌਨ ਕਿਸਕਾ ਬਾਪ॥
ਦੋ: ਸੁਨ ਸੰਬਰ ਆਯੁਧ ਗਹੇ, ਬਢ੍ਯੋ ਕ੍ਰੋਧ ਮਨ ਭਾਵ
ਮਨਹੁ ਸਰਪ ਕੀ ਪੂਛ ਪਰ, ਪਰ੍ਯੋ ਅੰਧ ਕੋ ਪਾਵ
