ਧ੍ਯਾਇ ੫੬
੨੬੧
ਆਗੇ ਸੰਬਰ ਅਪਨਾ ਸਬ ਦਲ ਮੰਗਵਾਇ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਕੋ ਬਾਹਰ ਲੈ ਆਇ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਗਦਾ ਉਠਾਇ ਮੇਘ ਕੀ ਭਾਂਤਿ ਗਰਜ ਕਰ ਬੋਲਾ ਦੇਖੂੰ ਅਬ ਤੁਝੇ ਕਾਲ ਸੇ ਕੌਨ ਬਚਾਤਾ ਹੈ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਜੋਂ ਉਸਨੇ ਕਪਟ ਕਰ ਗਦਾ ਚਲਾਈ ਤੋ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਨੇ ਸਹਿਜ ਹੀ ਕਾਟ ਗਿਰਾਈ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਰਿਸਾਇ ਕਰ ਅਗਨਿ ਬਾਣ ਚਲਾਏ ਉਨੋਂ ਨੇ ਜਲ ਬਾਣ ਛੋੜ ਬੁਝਾਇ ਗਿਰਾਏ ਤਬ ਤੋ ਸੰਬਰ ਨੇ ਮਹਾ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਜਿਤਨੇ ਆਯੁਧ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਥੇ ਸਬ ਕੀਏ ਔ ਇਸਨੇ ਕਾਟ ਕਾਟ ਗਿਰਾਇ ਦੀਏ ਜਬ ਕੋਈ ਆਯੁਧ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਨ ਰਹਾ ਤਬ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਧਾਇ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਜਾਇ ਲਿਪਟੇ ਦੋਨੋਂ ਮੇਂ ਮੱਲ ਯੁੱਧ ਹੋਨੇ ਲਗਾ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰ ਪੀਛੇ ਉਸੇ ਆਕਾਸ਼ ਕੋ ਲੇ ਉੜੇ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਖੜਗ ਸੇ ਉਸਕਾ ਸਿਰ ਕਾਟ ਗਿਰਾਇ ਦੀਆ ਔਰ ਫਿਰ ਆਇ ਅਸੁਰ ਦਲ ਬਧ ਕੀਆ॥
ਸੰਬਰ ਕੋ ਮਾਰਾ ਰਿਤਿ ਨੇ ਸੁਖ ਪਾਯਾ ਔ ਉਸੀ ਸਮਯ ਏਕ ਬਿਮਾਨ ਸ੍ਵਰਗ ਸੇ ਆਯਾ ਉਸ ਪਰ ਰਤਿ ਪਤਿ ਦੋਨੋਂ ਚਢ ਬੈਠੇ ਔ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਕੋ ਚਲੇ ਐਸੇ ਕਿ ਜੈਸੇ ਦਾਮਨੀ ਸਮੇਤ ਸੁੰਦਰ ਮੇਘ ਜਾਤਾ ਹੋਇ ਔ ਚਲੇ ਚਲੇ ਵਹਾਂ ਪਹੁੰਚੇ ਕਿ ਜਹਾਂ ਕੰਚਨ ਕੇ ਮੰਦਰ ਊਚੇ ਸੁਮੇਰ ਸੇ ਜਗਮਗਾਇ ਰਹੇ ਥੇ ਬਿਮਾਨ ਸੇ ਉਤਰ ਅਚਾਨਕ ਦੋਨੋਂ ਰਨਿਵਾਸ ਮੇਂ ਗਏ ਇਨੀਂ ਦੇਖ ਸਬ ਸੁੰਦਰੀ ਚੌਂਕ ਉਠੀਂ ਔ ਯੋਂ ਸਮਝਾ ਕਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਏਕ ਸੁੰਦਰ ਨਾਰੀ ਸੰਗ ਲੇ ਆਏ ਹੈਂ ਸਕੂਚ ਰਹੀਂ ਪਰ ਯਿਹ ਭੇਦ ਕਿਸੂ ਨੇ ਨ
