ਧ੍ਯਾਇ ੫੭
੨੬੫
ਖੇਲ ਰਹੇ ਥੇ ਮਣਿ ਕੀ ਕਾਂਤਿ ਦੇਖ ਸਬਕਾ ਮਨ ਮੋਹਿਤ ਹੂਆ ਔਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਭੀ ਦੇਖ ਰਹੇ ਭਬ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਕੁਛ ਮਨਮੇਂ ਸਮਝ ਉਸ ਸਮਯ ਬਿਦਾ ਹੋ ਅਪਨੇ ਘਰ ਗਿਆ ਆਗੇ ਵੁਹ ਮਣਿ ਗਲੇ ਮੇਂ ਬਾਂਧ ਨਿਤ੍ਯ ਆਵੈ ਏਕਦਿਨ ਸਬ ਯਦੂਬੰਸੀਯੋਂ ਨੇ ਹਰਿ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਸੇਮਣਿ ਲੇ ਰਾਜਾ ਉਗ੍ਰਸੈਨ ਕੋ ਦੀਜੈ ਔ ਜਗ ਮੇਂ ਯਸ਼ ਲੀਜੈ ਯਿਹ ਮਣਿ ਇਸੇ ਨਹੀਂ ਫਬਤੀ ਰਾਜਾਕੇ ਯੋਗਯ॥
ਇਸ ਬਾਲਕੇ ਸੁਨਤੇਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਹਸਤੇ ਹਸਤੇ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਮਣਿ ਰਾਜਾ ਜੀ ਕੋ ਦੋ ਔਰ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂਯਸ਼ ਬੜਾਈ ਲੋ ਦੇਨੇ ਕਾਨਾਮ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਚੁਪ ਚਾਪਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਕਰਤਾ ਅਪਨੇ ਭਾਈਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਆਜ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਮੁਝਸੇ ਮਣਿ ਮਾਂਗੀ ਔਰ ਮੈਨੇ ਨ ਦੀ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਜੋਂ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਕੇ ਮੁੰਹ ਸੇ ਨਿਕਲੀ ਤੋਂ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਉਸਕੇ ਭਾਈ ਪ੍ਰਸੇਨ ਨੇ ਵੁਹ ਮਣਿ ਅਪਨੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਬਾਂਧਿ ਔਰ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਲਗਾਇ ਘੋੜੇ ਪਰ ਚੜੁ ਅਹੇਰ ਕੋ ਨਿਕਲਾ ਮਹਾ ਬਨ ਮੇਂ ਜਾਇ ਧਨੁਖ ਚਢਾਇ ਲਗਾ ਸਾਬਰ, ਚੀਤਲ, ਪਾਢੇ ਰੋਝ ਔਰ ਮ੍ਰਿਗ ਮਾਰਨੇ ਇਸਮੇਂ ਏਕ ਹਰਣ ਜੋ ਉਸਕੇ ਆਗੇਸੇ ਝਪਟਾ ਤੋ ਇਸਨੇ ਭੀ ਖਿਜਲਾ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਘੋੜਾ ਦੁਪਟਾ ਔਰ ਚਲਾ ਚਲਾ ਅਕੇਲਾ ਵਹਾਂ ਪਹੁੰਚਾ ਕਿ ਜਹਾਂ ਯੁਗਾਨ ਯੁਗ ਕੀਏਕ ਬੜੀ ਔੜੀ ਗੁਫਾ ਥੀ॥
ਮ੍ਰਿਗ ਔਰ ਘੋੜੇ ਕੇ ਪਾਂਵ ਕੀ ਆਹਟ ਪਾਇ ਉਸਮੇਂ ਸੇ
