੨੬੬
ਧ੍ਯਾਇ ੫੭
ਏਕ ਸਿੰਘ ਨਿਕਲਾ ਵੁਹ ਇਨ ਤੀਨੋਂ ਕੋ ਮਾਰਕੇ ਮਣਿ ਲੇਫਿਰ ਉਸ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਵੜਗਿਆ ਮਣਿ ਕੇ ਜਾਤੇਹੀ ਉਸ ਮਹਾਂ ਅੰਧੇਰੀ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਐਸਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਹੂਆ ਕਿ ਪਾਤਾਲ ਤਕ ਚਾਂਦਨਾ ਗਿਆ ਵਹਾਂ ਜਾਮਬਾਨ ਨਾਮ ਏਕ ਰੀਛ ਜੋ ਸ੍ਰੀ ਰਾਮਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਸਾਥ ਰਾਮਾਵਤਾਰ ਮੇਂ ਥਾ ਸੋ ਤ੍ਰੇਤਾ ਯੁਗ ਸੇ ਤਹਾਂ ਕੁਟੰਬ ਸਮੇਤ ਰਹਾ ਥਾ ਵੁਹ ਗੁਫਾਮੇਂ ਉਜਾਲਾ ਦੇਖ ਉਠ ਧਾਯਾ ਔ ਚਲਾ ਚਲਾ ਸਿੰਘ ਕੇ ਪਾਸ ਆਯਾ ਫਿਰ ਵੁਹ ਸਿੰਘ ਕੋ ਮਾਰ ਮਣਿ ਲੇ ਅਪਨੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੇ ਨਿਕਟ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਮਣਿ ਲੇ ਅਪਨੀ ਪੁੱਤ੍ਰੀ ਕੇ ਪਾਲਨੇ ਮੇਂ ਬਾਂਧੀ ਵੁਹ ਉਥੇ ਦੇਖ ਨਿੱਤ੍ਯ ਹਸ ਹਸ ਖੇਲਾ ਕਰੇ ਔ ਸਾਰੇ ਸਥਾਨ ਮੇਂ ਆਠ ਪਹਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਰਹੇ ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਮਣਿ ਯੋਂ ਗਈ ਔ ਪ੍ਰਸੇਨ ਕੀ ਯਿਹ ਗਤਿ ਭਈ ਭਬ ਪ੍ਰਸੇਨ ਕੇ ਸਾਥ ਜੋ ਲੋਗ ਗਏ ਥੇ ਉਨੋਂ ਨੇ ਆ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ॥
ਚੌ: ਹਮਕੋ ਤ੍ਯਾਗ ਅਕੇਲੋ ਧਾਯੋ॥ ਜਹਾਂ ਗਯੋ ਤਹ ਖੋਜ ਨ
ਪਾਯੋ॥ ਕਹਿਤ ਨ ਬਨੇ ਢੂੰਡ ਫਿਰ ਆਏ॥ ਕਹੂੰ
ਪ੍ਰਸੇਨ ਨ ਬਨ ਮੇਂ ਪਾਏ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਖਾਨਾ ਪੀਨਾ ਛੋੜ ਅਤਿ ਉਦਾਸ ਹੋ ਚਿੰਤਾ ਕਰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕਾਮ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਾ ਹੈਜੋ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ਕੋ ਮਣਿ ਕੇ ਲੀਏ ਮਾਰ ਮਣਿ ਲੇ ਘਰ ਮੇਂ ਆਇ ਬੈਠਾ ਹੈ ਪਹਿਲੇ ਮੁਝਸੇ ਮਾਂਗਤਾਂ ਥਾ ਮੈਂਨੇ ਨ ਦੀ ਅਬ ਉਸਨੇ ਯੋਂ ਲੀ ਐਸੇ ਵੁਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ
