ਧ੍ਯਾਇ ੫੭
੨੬੭
ਕਹੈ ਔਰ ਰਾਤ ਦਿਨ ਮਹਾਂ ਚਿੰਤਾ ਮੇਂ ਰਹੈ ਏਕ ਦਿਨ ਵੁਹ ਰਾਤ੍ਰਿ ਸਮਯ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੇ ਪਾਸ ਸੇਜ ਪਰਤਨ ਖੀਣ ਮਨ ਮਲੀਨ ਮਸਟ ਮਾਰੇ ਬੈਠਾ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕੁਛ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਤਾ ਥਾ ਕਿ ਉਸਕੀ ਨਾਰੀ ਨੇ ਕਹਾ॥
ਚੌ: ਕਹਾ ਕੰਤ ਮਨ ਸੋਚਤ ਰਹੇ॥ ਮੋਸੋਂ ਭੇਦ ਆਪਨੋ ਕਹੋ
ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਸਤ੍ਰੀ ਸੇ ਕਠਿਨ ਬਾਤ ਕਾ ਭੇਦ ਕਹਿਨਾ ਉਚਿਤ ਨਹੀਂ ਕ੍ਯੋਂਕਿ ਇਸਕੇ ਪੇਟ ਮੇਂ ਬਾਤ ਨਹੀਂ ਰਹਿਤੀ ਜੋ ਘਰ ਮੇਂ ਸੁਨਤੀ ਹੈ ਸੋ ਬਾਹਿਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕਰ ਦੇਤੀ ਹੈ ਯਿਹ ਅਗ੍ਯਾਨ ਇਸੇ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕਾ ਗ੍ਯਾਨ ਨਹੀਂ ਭਲਾਹੋ ਕੈ ਬੁਰਾ, ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਖਿਜਲਾ ਕਰ ਬੋਲੀ ਮੈਂਨੇ ਕਬ ਕੋਈ ਬਾਤ ਘਰ ਮੇਂ ਸੁਨ ਬਾਹਿਰ ਕਹੀ ਹੈ ਏਕ ਜੋ ਤੁਮ ਕਹਿਤੇ ਹੋ, ਕਿਆ ਸਬ ਨਾਰੀ ਸਮਾਨ ਹੋਤੀ ਹੈਂ ਯੋਂ ਸੁਨਾਇ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਬ ਤਕ ਤੁਮ ਅਪਨੇ ਮਨ ਕੀ ਬਾਤ ਮੇਰੇ ਆਗੇ ਨ ਕਹੋਗੇ ਤਬ ਤਕ ਮੈਂ ਅੰਨ ਪਾਨੀ ਭੀ ਨ ਖਾਉੂਂਗੀ ਯਿਹ ਬਚਨ ਨਾਰੀ ਸੇ ਸੁਨ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਬੋਲਾ ਕਿ ਝੂਠ ਸੱਚ ਕੀ ਤੋ ਭਗਵਾਨ ਜਾਨੇ ਪਰ ਮੇਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਏਕ ਬਾਤ ਆਈ ਹੈ ਸੋ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਆਗੇ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਪਰੰਤੁ ਤੂੰ ਕਿਸੁਕੇ ਸੋਹੀਂ ਮਤ ਕਹੀਯੋ ਉਸਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਬੋਲੀ ਅੱਛਾ ਮੈਂ ਨ ਕਹੂੰਗੀ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਏਕ ਦਿਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਮੁਝ ਸੇ ਮਣਿ ਮਾਂਗੀ ਔਰ ਮੈਂਨੇ ਨ ਦੀ ਇਸ ਸੇ ਮੇਰੇ ਜੀ ਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ਕੋ ਬਨ ਮੇਂ ਜਾਇ ਮਾਰਾ ਔ
