ਧ੍ਯਾਇ ੫੮
੨੭੫
ਸਤਧੱਨ੍ਵਾ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਕੋ ਮਾਰ ਮਨਿ ਲੇ ਅਕਰੂਰ ਕੋ ਦੇ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਛੋੜ ਭਾਗਾ ਤੈਸੇ ਮੈਂ ਕਥਾ ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਤੁਮ ਚਿਤ ਦੇ ਸੁਨੋ ਏਕ ਸਮਯ ਹਸਤਿਨਾਪੁਰ, ਆਇ, ਕਿਸੀ ਨੇ ਬਲਰਾਮ ਸੁਖ ਧਾਮ ਔ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਸੇ ਯਿਹ ਸੰਦੇਸਾ ਦੀਆ॥
ਦੋਹਰਾ ਪਾਂਡਵ ਨ੍ਯੋਤੇ ਅੰਧ ਸੁਤ, ਘਰ ਕੇ ਬੀਚ ਬੁਲਾਇ
ਅਰਧ ਰਾਤ੍ਰਿ ਚਹੁਓਰ ਤੇ, ਦੀਨੀ ਆਗ ਲਗਾਇ
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈ ਅਤਿ ਦੁਖ ਪਾਇ ਖ਼ਬਰਾਇ ਤਤਕਾਲ ਦਾਰੁਕ ਸਾਰਥੀ ਸੇ ਅਪਨਾ ਰਥ ਮੰਗਾਇ ਤਿਸ ਪਰ ਚਢ ਹਸਤਿਨਾਪੁਰ ਕੋ ਗਏ ਔ ਰਥ ਸੇ ਉਤਰ ਕੌਰਵੇਂ ਕੀ ਸਭਾ ਮੇਂ ਜਾਇ ਖੜੇ ਰਹੇ ਵਹਾਂ ਦੇਖਕੇ ਕਿਆ ਹੈਂ ਕਿ ਸਬ ਤਨ ਖੀਣ ਮਨ ਮਲੀਨ ਬੈਠੇ ਹੈਂ ਦੁਰਯੋਧਨ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕੁਛ ਸੋਚਤਾ ਹੈ ਭੀਖਮ ਨਯਨੋਂ ਸੇ ਜਲ ਮੋਚਤਾ ਹੈ ਧ੍ਰਿਤਰਾਸ਼੍ਟਰ ਬਡਾ ਦੁੱਖ ਕਰਤਾ ਹੈ ਦ੍ਰੋਣਾਚਾਰਯ ਕੀ ਭੀ ਆਂਖੋਂ ਸੇ ਪਾਨੀ ਚਲਤਾ ਬਿਦੂਰਥ ਜੀ ਭੀ ਪਛਤਾਇ, ਗੰਧਾਰੀ ਬੈਠੀ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਆਇ, ਔਰ ਭੀ ਜੋ ਕੌਰਵੋਂ ਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਮਹਾਰਾਜ ਪਾਂਡਵੋ ਕੀ ਸੁੱਧਿ ਕਰ ਕਰ ਰੋ ਰਹੀ ਥੀ ਔਰ ਸਾਰੀ ਸਭਾ ਸ਼ੋਕ ਮਯ ਹੋ ਰਹੀ ਥੀ ਮਹਾਰਾਜ ਵਹਾਂ ਕੀ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਭੀ ਉਨਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਬੈਠੇ ਔਰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪਾਂਡਵੇਂ ਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਪੂਛਾ ਪਰ ਕਿਸੀ ਨੇ ਕੁਛ ਭੇਦ ਨ ਕਹਾ ਸਬ ਚੁਪ ਹੋ ਰਹੇ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਸੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਸ੍ਰੀ ਕਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਜੀਤੋ ਪਾਂਡਵੋਂ ਕੇ ਜਲਨੇ
