੨੭੬
ਧ੍ਯਾਇ ੫੮
ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਇ ਹਸਤਿਨਾਪੁਰ ਗਏ ਔ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਮੇਂ ਸਤਧੱਨ੍ਵ ਨਾਮ ਏਕ ਯਾਦਵ ਥਾ ਕਿ ਜਿਸੇ ਪਹਿਲੇ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾ ਮਾਂਗੀ ਥੀ ਤਿਸ ਪਾਸ ਅਕਰੂਰ ਕ੍ਰਿਤਬਰਮਾ ਗਏ ਔਰ ਦੋਨੋਂ ਨੇ ਉਸ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਸਤਿਨਾਪੁਰ ਗਏ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ, ਅਬ ਆਇ ਪੜਾ ਹੈ ਤੇਰਾ ਦਾਂਵ, ਸ਼ੰਤ੍ਰਾਜਿਤ ਸੇ ਤੂੰ ਅਪਨਾ ਬੈਰ ਲੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਤੇਰੀ ਬੜੀ ਚੂਕ ਕੀ ਹੈ ਜੋ ਤੇਰੀ ਮਾਂਗ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਦੀ ਔ ਤੁਝੇ ਗਾਲੀ ਚਢਾਈ, ਅਬ ਯਹਾਂ ਉਸਕਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਹਾਈ, ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਤਧੱਨ੍ਵਾ ਅਤਿ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਉਠਾ ਔਰ ਰਾਤ੍ਰਿ ਸਮਯ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਕੇ ਘਰ ਜਾ ਲਲਕਾਰਾ ਨਿਦਾਨ ਛਲ ਬਲ ਕਰ ਉਸੇ ਮਾਰ ਵੁਹ ਮਣਿ ਲੇ ਆਯਾ ਤਬ ਸਤਧੱਨ੍ਵਾ ਅਕੇਲਾ ਘਰ ਮੇਂ ਬੈਠ ਕੁਛ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਪਛਤਾਇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ॥
ਚੋ: ਮੈਂ ਯਿਹ ਬੈਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸੋਂ ਕੀਯੋ॥ ਮੋਹਿ ਅਕ੍ਰੂਰ ਕ੍ਰਰ ਮਤ ਦੀਯੋ
ਦੋ: ਕ੍ਰਿਤਬਰਮਾ ਅਕ੍ਰੂਰ ਮਿਲ, ਮਤੋ ਦੀਯੋ ਮੋ ਆਇ
ਸਾਧੁ ਕਹੈ ਜੋ ਕਪਟ ਕੀ, ਵਾਸੋਂ ਕਹਾ ਬਸਾਇ
ਮਹਾਰਾਜੇ ਇਧਰ ਸਤਧਨ੍ਵਾ ਤੋ ਇਸ ਭਾਂਤਿ ਪਛਤਾਇ ਪਛਤਾਇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਕਿ ਹੋਨਹਾਰ ਸੇ ਕੁਛ ਨ ਬਸਾਇ, ਕਰਮ ਕੀ ਗਤਿ ਕਿਸੀ ਕੀ ਜਾਨੀ ਨਹੀਂ ਜਾਇ, ਔਰ ਉਧਰ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਕੋ ਮਰਾ ਨਿਹਾਰ, ਉਸਕੀ ਨਾਰੀ ਰੋ ਰੋ ਕੰਤ ਕੰਤ ਕਰ ਉਠੀ ਪੁਕਾਰ, ਉਸਕੇ ਰੋਨੇ ਕੀ ਧੁਨਿ ਸੁਨ ਸਬ ਕੁਟੰਬ ਕੇ ਲੋਗ ਕਿਆ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕਿਆ ਪੁਰਖ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਭਾਂਤਿ ਕੀ ਬਾਤ
