ਧ੍ਯਾਇ ੫੮
੨੭੭
ਕਹਿ ਰੋਨੇ ਪੀਟਨੇ ਲਗੇ ਆ ਸਾਰੇ ਘਰ ਮੇਂ ਕੁਲਾਹਲ ਪੜਗਿਆ ਪਿਤਾ ਕਾ ਮਰਨਾ ਸੁਨ ਉਸੀ ਸਮਯ ਆਇ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾ ਜੀ ਸਬ ਕੋ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਬਾਪ ਕੀ ਲੋਥ ਲੇ ਤੇਲ ਮੇਂ ਡਲਵਾਇ ਅਪਨਾ ਰਥ ਮੰਗਾਇ ਤਿਸ ਪਰ ਚਢ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਕੇ ਪਾਸ ਚਲੀ ਔਰ ਰਾਤ ਦਿਨ ਕੇ ਬੀਚ ਜਾ ਪਹੁੰਚੀ॥
ਚੌ: ਦੇਖਤ ਹੀ ਉਠ ਬੋਲੇ ਹਰੀ ਘਰ ਹੈ ਕੁਸ਼ਲ ਖੇਮ
ਸੁੰਦਰੀ॥ ਸਤਭਾਮਾ ਕਹਿ ਜੋਰੇ ਹਾਥ॥ ਤੁਮਬਿਨ ਕੁਸ਼ਲ
ਕਹਾ ਯਦੁ ਨਾਥ॥ ਹਮਹਿ ਬਿਪਤ ਸਧਤਨ੍ਵਾ ਦਈ॥
ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਹਤ੍ਯੋ ਮਣਿ ਲਈ॥ ਧਰੇ ਤੇਲ ਮੇਂ ਸ੍ਵਸੁਰ
ਤੁਮਾਰੇ॥ ਕਰੋ ਦੂਰ ਸਬ ਸੂਲ ਹਮਾਰੇ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹਿ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾ ਜੀ ਭੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਕੇ ਸੋਹੀਂ ਖੜੀ ਹੋ ਹਾਇ ਪਿਤਾ ਪਿਤਾ ਕਰ ਧਾਇ ਮਾਰ ਰੋਨੇ ਲਗੀ ਉਨਕਾ ਰੋਨਾ ਸੁਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਨੇ ਭੀ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਅਤਿ ਉਦਾਸ ਹੋ ਰੋਕਰ ਲੋਕ ਰੀਤਿ ਦਿਖਲਾਈ ਪੀਛੇ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾ ਕੋ ਆਸਾ ਭਰੋਸਾ ਦੇ ਢਾਢਸ ਬੰਧਾਇ ਵਹਾਂਸੇ ਸਾਥ ਲੇ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਮੇਂ ਆਏ, ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਮੇਂ ਆਤੇ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ ਨੇ ਸਤ੍ਯਭਾਮਾ ਕੋ ਮਹਾਂ ਦੁਖੀ ਦੇਖ ਪ੍ਰਤਿਗ੍ਯਾ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਸੁੰਦਰੀ ਤੁਮ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਧੀਰਜ ਧਰੋ ਔਰ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰੋ ਜੋ ਹੋਨਾ ਥਾ ਸੋ ਤੋ ਹੂਆ ਪਰ ਅਬ ਮੈਂ ਸਤ੍ਯਧਾੱਨ੍ਵਾ ਕੋ ਮਾਰ ਤੁਮਾਰੇ ਪਿਤਾ ਕਾ ਬਦਲਾ ਲੂੰਗਾ ਤਬ ਮੈਂ ਔਰ ਕਾਮ ਕਰੂੰਗਾ॥
