ਧ੍ਯਾਇ ੫੮
੨੭੯
ਕਹੇ ਕੀ ਲਾਜ ਹੈ ਤੁਮੈਂ, ਆਪਨੀ ਸ਼ਰਣ ਰੱਖੋ ਤੁਮ ਹਮੈਂ ਮੈਂਨੇ ਤੁਮਾਰਾ ਹੀ ਕਹਾ ਮਾਨ ਯਿਹ ਕਾਮ ਕੀਆ ਅਬ ਤੁਮ ਹੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਬਚਾਓ ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਲ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਨੇ ਸਤਧੱਨ੍ਵਾ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਬੜਾ ਮੂਰਖ ਹੈ ਜੋ ਹਮਸੇ ਐਸੀ ਬਾਤ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿਆ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਕਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਸਬ ਕੇ ਕਰਤਾ ਦੁਖ ਹਰਤਾ ਹੈਂ ਉਸ ਸੇ ਬੈਰ ਕਰ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਕਬ ਕੋਈ ਰਹਿ ਸਕਤਾ ਹੈ ਕਹਿਨੇ ਵਾਲੇ ਕਾ ਕਿਆ ਬਿਗੜਾ ਅਬ ਤੋ ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਆ ਪੜੀ ਕਹਾ ਹੈ ਕਿ ਸੁਰ, ਨਰ, ਮੁਨਿ, ਕੀ ਯਹੀ ਹੈ ਰੀਤਿ,ਅਪਨੇ ਸ੍ਵਾਰਥ ਕੇ ਲੀਏ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਪ੍ਰੀਤਿ,ਔਰ ਜਗਤ ਮੇਂ ਬਹੁਤ ਭਾਂਤਿ ਕੇ ਲੋਗ ਹੈਂ ਸੋ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਅਪਨੇ ਸ੍ਵਾਰਥ ਕੀ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਇਸ ਸੇ ਮਨੁੱਖ੍ਯ ਕੋ ਉਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੀ ਕੇ ਕਹੇ ਪਰ ਨਾ ਜਾਇ ਜੋ ਕਾਮ ਕਰੈ ਜਿਸ ਮੇਂ ਪਹਿਲੇ ਅਪਨਾ ਭਲਾ ਬੁਰਾ ਬਿਚਾਰ ਲੇ ਪੀਛੇ ਉਸ ਕਾਜ ਮੇਂ ਪਾਵ ਦੇ ਤੂੰ ਨ ਸਮਝ ਬੂਝ ਕਰ ਕੀਆ ਹੈ ਕਾਮ, ਅਬ ਤੁਝੇ ਕਹੀਂ ਜਗਤ ਮੇਂ ਰਹਿਨੇ ਕੀ ਨਹੀਂ ਹ ਧਾਮ, ਜਿਸਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸੇ ਬੈਰ ਕੀਆ ਵੁਹ ਫਿਰ ਨ ਜੀਆ ਜਹਾਂ ਭਾਗ ਕੇ ਰਹਾ ਤਹਾਂ ਮਾਰਾ ਗਿਆ ਮੁਝੇ ਮਰਨਾ ਨਹੀਂ ਜੋਤੇ ਰਾਪਖਕਹੂੰ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਜੀਵ ਸਬਕੋ ਪ੍ਯਾਰਾ ਹੈ
ਮਹਾਰਾਜ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਨੇ ਜਬ ਸਤਧਨ੍ਵਾ ਕੋ ਯੋਂ ਰੂਖੇ ਸੂਖੇ ਬਚਨ ਸੁਨਾਏ ਤਬ ਤੋਂ ਵੁਹ ਨਿਰਾਸ ਹੋ ਜੀ ਕੀ ਆਸ ਛੋੜ ਮਣਿ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਕੇ ਪਾਸ ਰਖ ਰਥ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਨਗਰ ਛੋੜ ਭਾਗਾ
