ਧ੍ਯਾਇ ੫੯
੨੮੭
ਅਬ ਉਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਕੀ ਮਣਿ ਉਸਕੇ ਨਾਤੀ ਕੋ ਦੋ ਔ ਜਗਤ ਮੇਂ ਬੜਾਈ ਲੋ ਮਹਾਰਾਜ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਮੁਖ ਸੋ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਨੇ ਮਣਿ ਲਾਇ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਆਗੇ ਧਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਅਤਿ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਦੀਨਾਨਾਥ ਥੇਹ ਮਣਿ ਆਪ ਲੀਜੈ ਮੇਰਾ ਔ ਅਪਰਾਧ ਦੂਰ ਕੀਜੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਮਣਿ ਸੇ ਸੋਨਾ ਨਿਕਲਾ ਸੋ ਮੈਂਨੇ ਤੀਰਥ ਯਾਤ੍ਰਾ ਮੇਂ ਉਠਾਯਾ ਹੈ ਪ੍ਰਭੁ ਬੋਲੇ ਅੱਛਾ ਕੀਆ ਯੋਂ ਕਹਿ ਮਣਿ ਲੇ ਹਰਿ ਨੇ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾ ਕੋ ਜਾਇਦੀ ਔ ਉਸਕੇ ਚਿਤ ਸਬ ਚਿੰਤਾ ਦੂਰ ਕੀ
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਸਤਧੱਨ੍ਵਾ ਬਧੋ
ਨਾਮਾਸ਼ਟ ਪੰਚਾਸਤਮੋ ਅਧ੍ਯਾਇ ੫੮
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਏਕ ਦਿਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਜਗਬੰਧੁ ਜੀ ਨੇ ਯਿਹ ਬਿਚਾਰ ਕੀਆ ਕਿ ਅਬ ਚਲ ਕਰ ਪਾਂਡਵੋ ਕੋ ਦੇਖੀਏ ਜੋ ਆਗ ਸੇ ਬਚ ਜੀਤੇ ਜਾਗਤੇ ਹੈਂ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹਿ ਹਰਿ ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਯਦੁਬੰਸੀਯੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਲੇ ਦ੍ਵਾਰਕਾਪੁਰੀ ਸੇ ਚਲ ਹਸਤਿਨਾਪੁਰ ਆਏ ਇਨਕੇ ਆਨੇ ਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਇ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ, ਅਰਜੁਨ, ਭੀਮ, ਨਕੁਲ ਸਹਦੇਵ ਪਾਂਚੋਂ ਭਾਈ ਅਤਿ ਹਰਖਿਤ ਹੋ ਉਠ ਧਾਏ ਔ ਨਗਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇ ਮਿਲ ਬੜੀ ਆਵ ਭਗਤ ਕਰ ਲਿਵਾਇ ਰਲੇ ਗਏ
ਘਰ ਮੇਂ ਜਾਤੇ ਹੀ ਕੁੰਤੀ ਔਰ ਦ੍ਰੋਪਦੀ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਸਾਤ ਸੁਹਾਗਨੋਂ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਮੋਤੀਯੋਂ ਕੀ ਚੌਕ ਪੁਰਵਾਇ ਤਿਸ ਪਰ ਚੰਦਨ ਕੀ ਚੌਕੀ ਬਿਛਵਾਇ ਉਸ ਪਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਬੈਠਾਇ
