ਧ੍ਯਾਇ ੫੯
੨੯੩
ਚੌ: ਯਿਹ ਮਯ ਅਸੁਰ ਆਇਹੈ ਕਾਮ॥ ਤੁਮਰੇ ਲੀਏ ਬਨੇ
ਹੈਂ ਧਾਮ॥ ਅਬ ਹੀ ਸੁਧ ਤੁਮ ਮਯ ਕੀ ਲੇਉ॥ ਅਗਨਿ
ਬੁਝਾਇ ਅਭਯ ਕਰ ਦੇਉ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹਿ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਗਾਂਡੀਵ ਧਨੁਖਸਰ ਸਮੇਤ ਹਾਥ ਸੇ ਭੂਮਿ ਮੇਂ ਰੱਖਾ ਤਬ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਅਗਨਿ ਕੀ ਓਰ ਆਂਖ ਦਬਾਇ ਸੈਨਿਕੀ ਵੁਹ ਤੁਰੰਤ ਬੁਝ ਗਈ ਔਰ ਸਾਰੇ ਬਨ ਮੇਂ ਸੀਤਲਤਾ ਹੂਈ ਫਿਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਅਰਜੁਨ ਸਹਿਤ ਮਯ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹੇ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਮਯ ਨੇ ਕੰਚਨ ਕੇ ਮਣਿ ਮਯ ਮੰਦਿਰ ਅਤਿ ਸੁੰਦਰ ਸੁਹਾਵਣੇ ਮਨ ਭਾਵਨੇ ਖਿਣ ਭਰ ਮੇਂ ਬਨਾਇ ਖੜੇ ਕੀਏ ਐਸੇ ਕਿ ਜਿਨਕੀ ਸ਼ੋਭਾ ਕੁਛ ਬਰਣੀ ਨਹੀਂ ਜਾਤੀਜੋ ਦੇਖਨੇ ਕੋ ਆਤਾ ਸੋ ਚੱਕ੍ਰਿਤ ਹੋ ਚਿੱਤ੍ਰ ਸਾ ਖੜਾ ਹੋ ਜਾਤਾਂ ਆਗੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਮਹਾਰਾਜ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਪੀਛੇ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲ ਕਹਾਂ ਆਏ ਕਿ ਜਹਾਂ ਰਾਜ ਸਭਾ ਮੈਂ ਰਾਜਾ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਬੈਠੇ ਥੇ ਆਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਰਾਜਾ ਸੇ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਜਾਨੇ ਕੀ ਆਗ੍ਯਾ ਮਾਂਗੀ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਸਭਾ ਸਮੇਤ ਰਾਜਾ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਅਤਿ ਉਦਾਸ ਹੂਏ ਔ ਸਾਰੇ ਰਨਬਾਸ ਮੇਂ ਭੀ ਕਿਆ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕਿਆ ਪੁਰਖ ਸਬ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਨਿਦਾਨ ਪ੍ਰਭੁ ਸਬ ਕੋ ਯਥਾ ਯੋਗ੍ਯ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਆਸਾ ਭਰੋਸਾ ਦੇ ਅਰਜੁਨ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਹਸਤਨਾਪੁਰ ਸੇ ਚਲ ਹਸਤੇ ਖੇਲਤੇ ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਦ੍ਵਾਰਕਾਪੁਰੀ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚੇ ਇਨਕਾ ਆਨਾਂ ਸੁਨ ਸਾਰੇ ਨਗਰ ਮੇਂ ਆਨੰਦ ਹੋ ਗਿਆ
