ਧ੍ਯਾਇ ੫੯
੨੯੫
ਵਹਾਂ ਗਏ ਔ ਜਾਕੇ ਬੀਚੋ ਬੀਚ ਸ੍ਵਯੰਬਰ ਕੇ ਖੜੇ ਹੁਏ॥
ਚੌ: ਹਰਖੀ ਸੁੰਦਰਿ ਦੇਖ ਮੁਰਾਰਿ॥ ਹਾਰ ਡਾਰ ਮੁਖ ਰਹੀ ਨਿਹਾਰ
ਮਹਾਰਾਜ ਜਿਹ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਸਬ ਦੇਸ਼ ਦੇਸ਼ ਕੇ ਰਾਜਾ ਤੋਂ ਲੱਜਿਤ ਹੋ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਅਨ ਖਾਨੇ ਲਗੇ ਔ ਦੁਰਯੋਧਨ ਨੇ ਜਾਇ ਉਸਕੇ ਭਾਈ ਮਿਤ੍ਰਸੇਨ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬੰਧੁ ਤੁਮਾਰੇ ਮਾਮੇ ਕਾ ਬੇਟਾ ਹੈ ਹਰਿ, ਤਿਸੇ ਦੇਖ ਭੂਲੀ ਹੈ ਸੁੰਦਰਿ, ਏਕ ਲੋਕ ਬਿਰੁਧ ਰੀਤਿ ਹੈ ਉਸਕੇ ਹੋਨੇ ਸੇ ਜਗਤ ਮੇਂ ਹਸਾਈ ਹੋਗੀ ਤੁਮ ਜਾਇ ਬਹਿਨ ਕੇ ਸਮਝਾਇ ਕਹੋ ਕਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋਨ ਬਰ ਨਹੀਂ ਤੋ ਸਬ ਰਾਜਾਓਂ ਕੀ ਭੀੜ ਮੇਂ ਹਸੀ ਹੋਇਗੀ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਮਿਤ੍ਰਸੇਨ ਨੇ ਜਾਇ ਬਹਿਨ ਕੋ ਬੁਝਾਇਕੇ ਕਹਾ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਭਾਈਕੀ ਬਾਤ ਸੁਨ ਸਮਝਜੋੰ ਮਿਤ੍ਰਬਿੰਦਾ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਪਾਸ ਸੇ ਹਟ ਕਰ ਅਲਗ ਦੂਰ ਹੋ ਖੜੀ ਹੂਈ ਤੋ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਝੁਕ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਕਾਨ ਮੇਂ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਅਬ ਆਪ ਕਿਸਕੀ ਕਾਨ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਬਾਤ ਬਿਗੜ ਚੁਕੀ ਜੋ ਕੁਛ ਕਰਨਾ ਹੋ ਸੋ ਕੀਜੈ ਬਿਲੰਬ ਨ ਕਰੀਏ ਅਰਜੁਨ ਕੀ ਬਾਤ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਸ੍ਵਯੰਬਰ ਕੇ ਬੀਚ ਸੇ ਝਟ ਹਾਥ ਪਕੜ ਮਿਤ੍ਰਬਿੰਦਾ ਉਠਾਇ ਰਥ ਮੇਂ ਬੈਠਾਇ ਲੀਆ ਔ ਵਹੀਂ ਸਬ ਕੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਰਥ ਹਾਂਕ ਦੀਆ ਉਸ ਕਾਲ ਸਬ ਭੂਪਾਲ ਤੋ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਸ਼ਸਤ੍ਰਲੇ ਲੇ ਘੋੜੋ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਚੜ੍ਹ ਪ੍ਰਭੁ ਕਾ ਆਗਾ ਘੇਰ ਲੜਨੇ ਕੋ ਜਾ ਖੜੇ ਰਹੇ ਔ ਨਗਰ ਨਿਵਾਸੀ ਲੋਗ ਹਸ ਹਸ ਤਾਲੀਆਂ ਬਜਾਇ ਬਜਾਇ ਗਾਲੀਆਂ ਦੇ ਦੇ ਯੋਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ
