ਧ੍ਯਾਇ ੫੯
੨੯੭
ਪੁਸ਼ਪ, ਚੜ੍ਹਾਇ ਧੂਪ ਦੀਪ ਕਰ ਨੈਬੇਦ੍ਯ ਆ ਧਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸਿਰ ਨਾਇ ਅਤਿ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਆਜ ਮੇਰੇ ਭਾਗ ਜਾਗੇ ਜੋ ਸ਼ਿਵ ਬਿਰੰਚ ਕੇ ਕਰਤਾ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆਏ ਯੋਂ ਸੁਨਾਇ ਫਿਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਮੈਨੇ ਏਕ ਪ੍ਰਤਿਗਯਾ ਕੀ ਹੈ ਸੋ ਪੂਰੀ ਹੋਨੀ ਕਠਿਨ ਥੀ ਪਰ ਅਬ ਮੁਝੇ ਨਿਸਚਯ ਹੂਆ ਕਿ ਅਬ ਆਪਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਤੁਰੰਤ ਪੂਰੀ ਹੋਗੀ ਪ੍ਰਭੁ ਬੋਲੇ ਕਿ ਐਸੀ ਕਿਆ ਪ੍ਰਤਿਗ੍ਯਾ ਤੂੰਨੇ' ਕੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸਕਾ ਹੋਨਾ ਕਠਿਨ ਹੈ ਤਬ ਰਾਜਾ ਨੇ ਕਹਾ ਕ੍ਰਿਪਾਨਾਥ ਮੈਨੇ ਸਾਤ ਬੈਲ ਅਨਾਥੇ ਛੁੜਵਾਇ ਯਿਹ ਪ੍ਰਤਿਗ੍ਯਾ ਕੀ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਇਨ ਸਾਤੋਂ ਬੈਲੋਂ ਕੋ ਏਕ ਬੇਰ ਨਾਥੇਗਾ ਤਿਸੇ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਕੰਨ੍ਯਾ ਬ੍ਯਾਹੂੰਗਾ, ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ॥
ਚੌ: ਸੁਨਿ ਹਰਿ ਫੇਂਟ ਬਾਂਧ ਤਹ ਗਏ॥ ਸਾਤ ਰੂਪ ਧਰਿ
ਠਾਢੇ ਭਏ॥ ਕਾਹੂ ਨ ਲਖ੍ਯੋ ਅਲਖ ਬ੍ਯਵਹਾਰ॥
ਸਾਤੋਂ ਨਾਥੇ ਏਕੈ ਵਾਰ॥
ਵੇ ਬ੍ਰਿਖਭ ਨਾਥ ਕੇ ਨਾਥਨੇ ਕੇ ਸਮਯ ਐਸੇ ਖੜੇ ਰਹੇ ਕਿ ਜੈਸੇ ਕਾਠ ਕੇ ਬੈਲ ਖੜੇ ਹੋਇੰ ਪ੍ਰਭੁ ਸਾਤੋਂ ਕੋ ਨਾਥ ਏਕ ਰੱਸੀ ਮੇਂ ਗਾਂਥ ਰਾਜ ਸਭਾ ਮੇਂ ਲੇ ਆਏ ਯਿਹ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਸਬਨਗਰ ਨਿਵਾਸੀ ਤੋ ਕਿਆ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕਿਆ ਪੁਰਖ ਅਚਰਜ ਕਰ ਧੰਨ੍ਯ ਧੰਨ੍ਯ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਰਾਜਾ ਨਗਨਜਿਤ ਨੇ ਉਸੀ ਸਮਾਯ ਪਰੋਹਿਤ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਬੇਦ ਕੀ ਬਿਧਿ ਸੇ ਕੰਨ੍ਯਾ ਦਾਨ ਕੀਆ ਤਿਸਕੇ ਯੌਤੁਕ ਮੇਂ ਦਸ ਸਹੱਸ੍ਰ ਗਾਇ ਨਵ ਲਾਖ ਹਾਥੀ ਦਸ ਸਹੱਸ੍ਰ ਘੋੜੇ ਤਿਹੱਤਰ ਲਾਖ ਰਥ ਦੇ ਦਾਸ ਦਾਸੀ ਅਨਗਿਨਤ
