ਧ੍ਯਾਇ ੬੧
੩੧੩
ਪਛਤਾਇ ਲਜਿਤ ਹੋ ਮਨ ਮਾਰ ਰਹਿ ਗਿਆ॥
ਆਗੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਪਧਾਰੇ, ਤਬ ਹਰਖਿਤ ਭਏ ਦੇਖ ਹਰਿ ਕੋ ਯਾਦਵ ਸਾਰੇ, ਪ੍ਰਭੁਨੇ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾਕੇ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਕਲਪ ਬ੍ਰਿਛ ਲੇ ਜਾਇ ਕੇ ਰੱਖਾ ਔਰ ਰਾਜਾ ਉਗ੍ਰਸੈਨ ਨੇ ਸੋਲਹ ਸਹੱਸ੍ਰ ਏਕ ਸੌ ਰਾਜ ਕੰਨ੍ਯਾ ਅਨਬ੍ਯਾਹੀ ਥੀਂ ਸੋ ਸਬ ਬੇਦ ਰੀਤਿ ਸੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਕੋ ਬ੍ਯਾਹੀਂ॥
ਚੋ: ਭਯੋ ਬੇਦ ਬਿਧਿ ਮੰਗਲਚਾਰ॥ ਐਸੇ ਹਰਿ ਬਿਹਰਤ
ਸੰਸਾਰ॥ ਸੋਲਹ ਸਹਸ ਏਕਸੌ ਗੇਹਾ॥ ਰਹਿਤਕ੍ਰਿਸ਼ਨ
ਕਰ ਪਰਮ ਸੁਨੇਹਾ॥ ਪਟਰਾਨੀ ਆਠੌਂ ਜੋ ਗਨੀ॥
ਪ੍ਰੀਤਿ ਨਿਰੰਤਰ ਤਿਨ ਸੌ ਘਨੀਂ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਹੇ ਰਾਜਾ ਹਰ ਨੇ ਐਸੇ ਭੋਮਾਸੁਰ ਕੋ ਬਧ ਕੀਆ ਔ ਅਦਿਤਿ ਕਾ ਕੁੰਡਲ ਔ ਇੰਦ੍ਰ ਕਾ ਛੱਤ੍ਰ ਲਾ ਦੀਆ ਫਿਰ ਸੋਲਹ ਸਹੱਸ੍ਰ ਏਕ ਸੌ ਆਠ ਬਿਵਾਹ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਪੁਰੀ ਮੇਂ ਆਨੰਦ ਸੇ ਸਬ ਕੋ ਲੇ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਰਨੇ ਲਗੇ॥
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਭੋਮਾਸੁਰ ਬਧ
ਖਸ਼ਿ੍ਟਤਮੋ ਅਧ੍ਯਾਇ ੬੦
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਏਕ ਸਮਯ ਮਣਿਮਯ ਕੰਚਨ ਕੇ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਕੁੰਦਨ ਕਾ ਜੜਾਉੂ ਛਪਰਖਟ ਬਿਛਾ ਥਾ ਤਿਸ ਪਰ ਫੇਨ ਸੇ ਬਿਛੌਨੇ ਫੂਲੋਂ ਸੇ ਸਵਾਰੇ ਕਪੋਲ ਗੜੂਆ ਔ ਸੀਸੇ ਸਮੇਤ ਸੁਗੰਧ ਸੇ ਮਹਿਕ ਰਹੇ ਥੇ ਕਪੂਰ ਗੁਲਾਬ ਨੀਰ
