੩੧੮
ਧ੍ਯਾਇ ੬੧
ਰਾਖਸੋਂ ਕੋ ਮਾਰ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਕਾ ਭਾਰ ਉਤਾਰ ਨਿਜ ਜਨੋਂ ਕੋ ਸੁਖ ਦੇ ਕ੍ਰਿਤਾਰਥ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਔ ਨਾਥ ਜਿਸ ਪਰ ਤੁਮਾਰੀ ਬੜੀਦਯਾ ਹੋਤੀ ਹੈ ਔ ਵੁਹ ਧਨ, ਰਾਜ੍ਯ, ਯੋਬਨ, ਰੂਪ, ਪ੍ਰਭੁਤਾ, ਪਾਇ ਜਬ ਅਭਿਮਾਨ ਸੇ ਅੰਧਾ ਹੋ ਧਰਮ, ਕਰਮ, ਤਪ, ਸੱਤ੍ਯ, ਦਯਾ, ਪੂਜਾ ਭਜਨ, ਭੂਲਤਾ ਹੈ ਤਬ ਤੁਮ ਉਸੇ ਦਰਿੱਦ੍ਰੀ ਬਨਾਤੇ ਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਦਰਿੱਦ੍ਰੀ ਸਦਾ ਹੀ ਤੁਮਾਰਾ ਧ੍ਯਾਨ ਸਮਰਣ ਕੀਆ ਕਰਤਾ ਹੈ ਇਸੀ ਸੇ ਤੁਮੈਂ ਦਰਿੱਦ੍ਰੀ ਭਾਤਾ ਹੈ ਜਿਸ ਪਰ ਤੁਮਾਰੀ ਬੜੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਹੋਗੀ ਸੋਸ ਦਾ ਨਿਰਧਨ ਰਹੇਗਾ ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਫਿਰ ਰੁਕਮਣੀ ਬੋਲੀ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਾਣਨਾਥ ਜੈਸਾ ਕਾਸ਼ੀ ਪੁਰੀ ਕੇ ਰਾਜਾ ਇੰਦ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਕੀ ਬੇਟੀ ਅੰਬਾ ਨੇ ਕੀਆ ਤੈਸਾ ਮੈਂ ਨ ਕਰੂੰਗੀ ਕਿ ਵੁਹ ਪਤਿ ਛੋੜ ਰਾਜਾ ਭੀਖਮ ਕੇ ਪਾਸ ਗਈ ਔ ਉਸਨੇ ਜਬ ਨ ਰੱਖਾ ਤਬ ਫਿਰ ਅਪਨੇ ਪਤਿ ਕੇ ਪਾਸ ਆਈ ਪੁਨਿ ਪਤਿ ਨੇ ਉਸੇ ਨਿਕਾਲ ਦੀਆ ਤਬ ਉਸਨੇ ਗੰਗਾ ਤੀਰ ਮੇਂ ਬੈਠ ਮਹਾਦੇਵ ਕਾ ਬੜਾ ਤਪ ਕੀਆ ਵਹਾਂ ਭੋਲਾਨਾਥ ਨੇ ਆਇ ਉਸੇ ਉਹ ਮਾਂਗਾ ਬਰ ਦੀਆ ਉਸ ਬਰ ਕੇ ਬਲ ਸੇ ਜਾਇ ਉਸਨੇ ਰਾਜਾ ਭੀਖਮ ਸੇ ਅਪਨਾ ਪਲਟਾ ਲੀਆ ਸੋ ਮੁਝਸੇ ਨ ਹੋਗਾ॥
ਚੌ: ਅਰ ਤੁਮ ਨਾਥ ਕਹੋ ਸਮਝਾਈ॥ ਕਾਹੂ ਯਾਚਕ ਕਰੀ
ਬਝਾਈ॥ ਵਾਕੋ ਬਚਨ ਮਾਨ ਤੁਮ ਲੀਯੋ॥ ਹਮ ਪੈ
ਬਿੱਪ੍ਰ ਪਠੈ ਕੈਦੀਯੋ॥ ਯਾਚਕ ਸ਼ਿਵ ਬਿਰੰਚ ਸਾਰਦਾ॥
ਨਾਰਦ ਗੁਣ ਗਾਵਤ ਸਰਬਦਾ॥ ਬਿੱਪ੍ਰ ਪਠਾਯੋ ਜਾਨ
ਦਯਾਲ॥ ਆਇ ਕੀਯੋ ਦੁਸ਼ਟਨ ਕੋ ਕਾਲ॥ ਦੀਨ
