ਧ੍ਯਾਇ ੬੨
੩੨੧
ਚੌ: ਦੇਖ ਰੁਕਮ ਨੇ ਅਤਿ ਸੁਖ ਪਾਯੋ॥ ਆਦਰ ਕਰ ਨੀਚੇ
ਸਿਰ ਨਾਯੋ॥ ਪਾਵਨ ਪਰ ਬੋਲੀ ਭੌਜਾਈ॥ ਹਰਣ ਭਯੋ
ਤਬ ਤੇ ਅਬ ਆਈ॥
ਯਿਹ ਕਹਿ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਨਨਦ ਜੋ ਤੁਮ ਆਈ ਹੋ ਤੋ ਹਮ ਪਰ ਦਯਾ ਮਯਾ ਕੀਜੈ ਔਰ ਇਸ ਚਾਰੁਮਤੀ ਕੰਨ੍ਯਾ ਕੋ ਅਪਨੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕੇ ਲੀਏ ਲੀਜੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਬੋਲੀਂ ਕਿ ਭੌਜਾਈ ਤੁਮ ਪਤਿ ਕੀ ਗਤਿ ਜਾਨਤੀ ਹੌ ਮਤ ਕਿਸੀ ਸੇ ਕਲਹ ਕਰਵਾਵੋ ਭੱਯਾ ਕੀ ਬਾਤ ਕੁਛ ਕਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਤੀ ਕਿਆ ਜਾਨੀਏ ਕਿਸ ਸਮਯ ਕਿਆ ਕਰੈ ਇਸ ਸੇ ਕੋਈ ਬਾਤ ਕਹਿਤੇ ਕਹਿਤੇ ਭਯ ਲਗਤਾ ਹੈ ਰੁਕਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਬਹਿਨ ਅਬ ਤੁਮ ਕਿਸੀ ਭਾਂਤ ਨ ਡਰੋ ਕੁਛ ਉਪਾਧਿ ਨ ਹੋਗੀ ਬੇਦ ਕੀ ਆਗ੍ਯਾ ਹੈ ਕਿ ਦੱਖਿਣ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਕੰਨ੍ਯਾ ਦਾਨ ਭਾਨਜੇ ਕੋ ਦੀਜੈ ਇਸ ਕਾਰਣ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਪੁੱਤ੍ਰੀ ਚਾਰੁਮਤੀ ਤੁਮਾਰੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਕੋ ਦੂੰਗਾ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਸੇ ਬੈਰ ਭਾਵ ਛੋੜ ਨਯਾ ਸੰਬੰਧ ਕਰੂੰਗਾ ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਜਬ ਰੁਕਮ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠ ਸਭਾ ਮੇਂ ਗਿਆ ਤਬ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਭੀ ਮਾਤਾ ਸੇ ਆਗ੍ਯਾ ਲੇ ਬਨ ਠਨ ਕਰ ਸ੍ਵਯੰਬਰ ਕੇ ਬੀਚ ਗਏ ਤੋਂ ਕਿਆ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਦੇਸ਼ ਕੇ ਨਰੇਸ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਬਸਤ੍ਰ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਆਭੂਖਣ ਪਹਿਨੇ ਬਾਂਧੇ ਬਨਾਵ ਕੀਏ ਬਿਵਾਹ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੀਏ ਮੇਂ ਲੀਏ ਸਬ ਖੜੇ ਹੈਂ ਔ ਵੁਹ ਕੰਨ੍ਯਾ ਜਯਮਾਲ ਕਰ ਲੀਏ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਿ ਕੀਏ ਬੀਚ ਮੇਂ
