੩੨੨
ਧ੍ਯਾਇ ੬੨
ਫਿਰਤੀ ਹੈ ਪਰ ਕਿਸੀ ਪੈ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਿ ਉਸਕੀ ਨਹੀਂ ਠਹਿਰਤੀ ਇਸਮੇਂ ਜੋ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਦੀ ਸ੍ਵਯੰਬਰ ਕੇ ਬੀਚ ਗਏ ਤੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਉਸ ਕੰਨ੍ਯਾ ਨੇ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਆ ਇਨਕੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਜਯਮਾਲ ਡਾਲੀ ਸਬ ਰਾਜਾ ਅਛਤਾਇ ਪਛਤਾਇ ਮੁੰਹ ਦੇਖਤੇ ਅਪਨਾ ਸਾ ਮੂੰਹ ਲੀਏ ਖੜੇ ਰਹਿ ਗਏ ਔਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਭਲਾ ਦੇਖੋ ਹਮਾਰੇ ਆਗੇ ਇਸ ਕੰਨ੍ਯਾ ਕੋ ਕੈਸੇ ਲੇ ਜਾਏਗਾ ਹਮ ਬਾਟ ਹੀ ਮੇਂ ਛੀਨ ਲੇਂਗੇ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਸਬ ਰਾਜਾ ਤੋਂ ਯੋਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਥੇ ਔਰ ਰੁਕਮ ਨੇ ਬਰ ਕੰਨ੍ਯਾ ਕੋ ਮਢੇ ਕੇ ਨੀਚੇ ਲੇ ਜਾਇ ਬੇਦ ਕੀ ਬਿਧਿ ਸੇ ਸੰਕਲਪ ਕਰ ਕੰਨ੍ਯਾ ਦਾਨ ਕੀਆ ਔਰ ਉਸ ਕੇ ਯੌਤੁਕ ਮੇਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਧਨ ਦ੍ਰਬ੍ਯ ਦੀਆ ਕਿ ਜਿਸਕਾ ਕੁਛ ਵਾਰਾਪਾਰ ਨਹੀਂ ਆਗੇ ਸ੍ਰੀ ਰੁਕਮਨੀ ਜੀ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕੋ ਬ੍ਯਾਹ ਭਾਈ ਭੌਜਾਈ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਬੇਟੇ ਬਹੂ ਕੋ ਲੇ ਰਥ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਚੋਂ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਪੁਰੀ ਕੋ ਚਲੀ ਤੋਂ ਸਬ ਰਾਜਾਓਂ ਨੇ ਆਇ ਮਾਰਗ ਰੋਕਾ ਇਸ ਲੀਏ ਕਿ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਸੇ ਲੜ ਕੰਨ੍ਯਾ ਕੋ ਛੀਨ ਲੇ ਉਨਕੀ ਯਿਹ ਕੁਮਤਿ ਦੇਖ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਭੀ ਅਪਨੇ ਅਸਤ੍ਰ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਲੇ ਯੁੱਧ ਕਰਨੇ ਕੋ ਉਪਸਥਿਤ ਹੂਏ ਕਿਤਨੀ ਬੇਰ ਤਕ ਇਨਸੇ ਉਨ ਸੇ ਯੁੱਧ ਰਹਾ ਨਿਦਾਨ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਉਨ ਸਬ ਕੋ ਮਾਰ ਭਗਾਇ ਆਨੰਦ ਮੰਗਲ ਸੇ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਪੁਰੀ ਪਹੁੰਚੇ ਇਨਕੇ ਪਹੁੰਚਨੇ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਇ ਕੁਟੰਬ ਕੇ ਲੋਗ ਕਿਆ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕਿਆ ਪੁਰਖ ਪੁਰੀ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇ ਆਇ ਰੀਤਿ ਭਾਂਤਿ ਕਰ ਪਾਟੰਬਰ
