ਧ੍ਯਾਇ ੬੨
੩੨੫
ਲਾਯਾ ਆਗੇ ਸਬ ਕੋ ਖਿਲਾਇ ਪਿਲਾਇ ਮਢੇ ਕੇ ਨੀਚੇ ਲਿਵਾਇ ਲੇਗਿਆ ਔ ਉਨਸੇ ਬੇਦ ਕੀ ਬਿਧਿ ਸੇ ਕੰਨ੍ਯਾ ਦਾਨ ਕੀਆ ਉਸਕੇ ਯੌਤੁਕ ਮੇਂ ਜੋ ਦਾਨ ਦੀਆ ਉਸਕੋ ਮੈਂ ਕਹਾਂ ਤਕ ਕਹੂੰ ਵੁਹ ਅਕਥ੍ਯ ਹੈ, ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਮਹਾਰਾਜ ਬ੍ਯਾਹ ਕੇ ਹੋ ਚੁਕਤੇ ਹੀ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਨੇ ਜਨਵਾਸੇ ਮੇਂ ਜਾਇ ਹਾਥ ਜੋੜ ਅਤਿ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਸੇ ਚੁਪ ਚੁਪਾਤੇ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਬਿਵਾਹ ਹੋ ਚੁਕਾ ਔ ਰਸ ਰਹਾ ਅਬ ਆਪ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਚਲਨੇ ਕਾ ਬਿਚਾਰ ਕੀਜੈ ਕਿਉਂਕਿ॥
ਚੌ: ਭੂਪ ਸਗੇ ਜੇ ਰੁਕਮ ਬੁਲਾਏ॥ ਤੇ ਸਬ ਦਸ਼੍ਟ ਉਪਾਧੀ
ਆਏ॥ ਮਤ ਕਾਹੂ ਸੋਂ ਉਪਜੇ ਰਾਰਿ॥ ਯਾਹੀ ਤੇ ਹੌਂ
ਕਹਿਤ ਮੁਰਾਰਿ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹਿ ਜੋਂ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਗਏ ਤੋਂ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਕੇ ਨਿਕਟ ਰੁਕਮ ਆਯਾ॥
ਦੋਹਰਾ ਕਹਿਤ ਰੁਕਮਣੀ ਟੇਰ ਕਰ, ਕਿਸ ਘਰ ਪਹੁੰਚੇ ਜਾਇ
ਬੈਰੀ ਭੂਪਤਿ ਪਾਹਨੇ, ਜੁਰੇ ਤਿਹਾਰੋ ਆਇ
ਚੌ: ਜੋ ਤੁਮ ਭੱਯਾ ਚਾਹੌ ਭਲੋ॥ ਹਮਹਿ ਬੇਗ ਪਹੁੰਚਾਵਨ ਚਲੋ
ਨਹੀਂ ਤੋ ਉਸਮੇਂ ਅਨਰਸ ਹੋਤਾ ਦੀਖੈ ਹੈ ਯਹ ਬਚਨ ਸੁਨ ਰੁਕਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਬਹਿਨ ਤੁਮ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰੋ ਮੈਂ ਪਹਿਲੇ ਜੋ ਰਾਜਾ ਦੇਸ਼ ਦੇਸ਼ ਕੇ ਪਾਹੁਨੇ ਆਏ ਹੈਂ ਤਿਨ੍ਹੇਂ ਬਿਦਾ ਕਰ ਆਉੂਂ ਪੀਛੇ ਜੋ ਤੁਮ ਕਹੋਗੀ ਸੋ ਮੈਂ ਕਰੂੰਗਾ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਰੁਕਮ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠ ਜੋ ਰਾਜਾ ਪਾਹੁਨੇ ਆਏ ਥੇ ਉਨਕੇ ਪਾਸ
