੩੪੪
ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
ਕੀ ਮੇਰੇ ਲੀਯੇ ਤੈਨੇ ਇਤਨਾ ਕਸ਼੍ਟ ਕੀਆ ਇਸਕਾ ਪਲਟਾ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਤੀ ਤੇਰੇ ਰਿਣੀਯਾਂ ਰਹੀ, ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਬੋਲੀ ਸਖੀ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਬੜਾ ਸੁਖ ਯਹੀ ਹੈ ਜੋ ਪਰ ਕੋ ਸੁਖ ਦੀਜੈ ਔ ਕਾਰਯ ਭੀ ਭਲਾ ਵਹੀ ਹੈ ਕਿ ਉਪਕਾਰ ਕੀਜੈ ਯਿਹ ਸਰੀਰ ਕਿਸੀ ਕਾਮ ਕਾ ਨਹੀਂ ਇਸ ਸੇ ਕਿਸੀ ਕੇ ਕਾਮ ਆ ਸਕੇ ਤੋ ਯਹੀ ਬੜਾ ਕਾਮ ਹੈ ਇਸ ਸੇ ਸ੍ਰਾਰਥ ਪਰਮਾਰਥ ਦੋਨੋਂ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਸਨਾਇ ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਪੁਨਿ ਯੋਂ ਕਹਿ ਬਿਦਾ ਹੋ ਅਪਨੇ ਘਰ ਗਈ ਕਿ ਸਖੀ ਭਗਵਾਨ ਕੇ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸੇ ਤੇਰਾ ਕੰਤ ਮੈਨੇ ਤੁਝੇ ਲਾ ਮਿਲਾਯਾ ਅਬ ਤੂ ਇਸੇ ਜਗਾਇ ਅਪਨਾ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰਾ ਕਰ ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਕੇ ਜਾਤੇ ਹੀ ਉੂਖਾ ਅਤਿ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਲਾਡ ਕੀਯੇ ਪ੍ਰਥਮ ਮਿਲਨੇ ਕਾ ਭਯ ਕੀਯੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ॥
ਚੌ: ਕਹਾ ਬਾਤ ਕਹਿ ਪਿਯਹਿ ਜਗਾਊਂ॥ ਕੈਸੇ ਭੁਜ ਕਰ
ਕੰਠ ਲਗਾਉੂਂ॥
ਨਿਦਾਨ ਬੀਣਾ ਮਿਲਾਇ ਮਧੁਰ ਮਧੁਰ ਸੁਰੋਂ ਸੇ ਬਜਾਨੇ ਲਗੀ ਬਣਾ ਕੀ ਧੁਨਿ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਅਨਿਰੁੱਧ ਜੀ ਜਾਗ ਪੜੇ ਔਰ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਦੇਖ ਦੇਖ ਮਨ ਮੇਂ ਯੋਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਯਿਹ ਕੌਨ ਠਉਰ ਕਿਸਕਾ ਮੰਦਿਰ ਔ ਮੈਂ ਯਹਾਂ ਕੈਸੇ ਆਯਾ ਔਰ ਕੌਨ ਮੁਝੇ ਸੋਤੇ ਕੋ ਪਲੰਘ ਸਮੇਤ ਉਠਾ ਲਾਯਾ ਮਹਾਰਾਜ ਉਸ ਕਾਲ ਅਨਿਰੁੱਧ ਜੀ ਤੋ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿ ਕਹਿ ਆਸਚਰਯ ਕਰਤੇ ਥੇ ਔਰ ਉੂਖਾ ਸੋਚ ਸੰਕੋਚ ਲੀਯੇ ਪ੍ਰਥਮ ਮਿਲਨੇ ਕਾ ਭਯ ਕੀਯੇ ਏਕ ਓਰ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਖੜੀ ਪਿਯ ਕਾ ਚੰਦ੍ਰਮੁਖ ਨਿਰਖ
