ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
੩੪੫
ਨਿਰਖ ਅਪਨੋ ਲੋਚਨ ਚਕੋਰੋਂ ਕੋ ਸੁਖ ਦੇਤੀ ਥੀ ਇਸ ਬੀਚ॥
ਚੌ: ਅਨਿਰੁੱਧ ਦੇਖਿ ਕਹੈਂ ਅਕੁਲਾਇ॥ ਕਹਿ ਸੁੰਦਰਿ ਤੂ
ਅਪਨੇ ਭਾਇ॥ ਹੈ ਤੂੰ ਕੋ ਮੋ ਪੈ ਕਯੋਂ ਆਈ॥ ਕੈ ਤੂੰ
ਮੋਹਿ ਆਪ ਲੈ ਆਈ॥ ਸਾਚ ਝੂਠ ਏਕੋ ਨਹਿ ਜਾਨੋਂ॥
ਸਪਨੋ ਮੋ ਦੇਖਤ ਹੌਂ ਮਾਨੋਂ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਅਨਿਰੁੱਧ ਜੀ ਨੇ ਇਤਨੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹੀਂ ਔ ਉੂਖਾਨੇ ਅੰਤਰਾ ਕੁਛ ਨ ਦੀਯਾ ਵਰਨ ਔਰ ਭੀ ਲਾਜ ਕਰ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਸਟ ਰਹੀ ਤਬ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹੋਂ ਨੇ ਝੱਟ ਉਸੇ ਹਾਥ ਪਕੜ ਪਲੰਘ ਪਰ ਲਾ ਬਿਠਾਯਾ ਔਰ ਪ੍ਰੀਤਿ ਸਨੀ ਪ੍ਯਾਰ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿ ਉਸਕੇ ਮਨ ਕਾ ਸੋਚ ਸੰਕੋਚ ਔਰ ਭਯ ਸਬ ਮਿਟਾਇ ਕਰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕੀਆ ਆਗੇ ਵੇ ਦੋਨੋਂ ਪਰਸਪਰ ਬੈਠੇ ਹਾਵ ਭਾਵ ਕਟਾਖ੍ਯ ਕਰ ਸੁਖ ਲੈਨੇ ਦੇਨੇ ਲਗੇ ਔ ਪੇਮ ਕਥਾ ਕਹਿਨੇ ਇਸ ਬੀਚ ਬਾਤੋਂ ਹੀ ਬਾਤੋਂ ਮੇਂ ਅਨਿਰੁੱਧ ਜੀ ਨੇ ਉੂਖਾ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਹੇ ਸੰਦਰਿ ਤੂਨੇ ਪ੍ਰਥਮ ਮੁਝੇ ਕੈਸੇ ਦੇਖਾ ਔਰ ਪੀਛੇ ਕਿਸ ਭਾਂਤਿ ਯਹਾਂ ਮੰਗਾਯਾ ਇਸਕਾ ਭੇਦ ਸਮਝਾ ਕਰ ਕਹਿ ਜੋ ਮੇਰੇ ਮਨ ਕਾ ਭਰਮ ਜਾਇ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉੂਖਾ ਪਤਿ ਕਾ ਮੁਖ ਨਿਰਖ ਹਰਖ ਸੇ ਬੋਲੀ॥
ਚੋ: ਮੋਹਿ ਮਿਲੇ ਤੁਮ ਸੁਪਨੇ ਆਇ॥ ਮੋਰਾ ਚਿਤ ਲੇ ਗਏ
ਚੁਰਾਇ॥ ਜਾਗੀ ਮਨ ਭਾਰੀ ਦੁਖ ਲਹਿਯੋ॥ ਤਬ ਮੈਂ
ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਸੋਂ ਕਹਿਯੋ॥ ਸੋਈ ਪ੍ਰਭ ਤੁਮ ਕੋ ਯਿਹ ਲਾਈ
॥ ਤਾਂਕੀ ਗਤਿ ਜਾਨੀ ਨਹਿ ਜਾਈ॥
