੩੪੬
ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਪੁਨਿ ਊਖਾ ਨੇ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਮੈਂ ਤੋ ਜਿਸ ਭਾਂਤਿ ਤੁਮੇਂ ਦੇਖਾ ਔ ਪਾਯਾ ਵੈਸੇ ਸਭ ਕਹਿ ਸੁਨਾਯਾ ਅਬ ਆਪ ਕਹੀਏ ਅਪਨੀ ਬਾਤ ਸਮਝਾਇ, ਜੈਸੇ ਤੁਮਨੇ ਮੁਝੇ ਦੇਖੀ ਯਾਦਵ ਰਾਇ, ਯਿਹ ਬਚਨ ਸੁਨ ਅਨਿਰੁੱਧ ਜੀ ਅਤਿ ਆਨੰਦ ਕਰ ਮੁਸਕਰਾਇ ਕੇ ਬੋਲੇ ਕਿ ਸੁੰਦਰਿ ਮੈਂ ਭੀ ਆਜ ਰਾਤ੍ਰਿ ਕੋ ਸ੍ਵਪਨੇ ਮੇਂ ਤਝੇ ਦੇਖ ਰਹਾ ਥਾ ਕਿ ਨੀਂਦ ਹੀ ਮੇਂ ਕੋਈ ਮੁਝੇ ਉਠਾਇ ਯਹਾਂ ਲੇ ਆਯਾ ਇਸਕਾ ਭੇਦ ਅਬ ਤਕ ਮੈਨੇ ਨਹੀਂ ਪਾਯਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਕੌਨ ਲਾਯਾ ਜਾਗਾ ਤੋ ਮੈਨੇ ਤੁਝੇ ਹੀ ਦੇਖਾ, ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਐਸੇ ਵੇ ਦੋਨੋਂ ਪੀਯਾ ਪਿਆਰੀ ਆਪਸ ਮੇਂ ਬਤਰਾਇ ਪੁਨਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਢਾਇ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੇ ਕਾਮ ਕਲੋਲ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਔ ਵਿਰਹ ਕੀ ਪੀਰ ਹਰਨੇ ਲਗੇ॥
ਪਾਨਕੀ ਮਿਠਾਈ ਮੋਤੀ ਮਾਲ ਕੀ ਸੀਤਲਤਾਈ ਔਰ ਦੀਪ ਜ੍ਯੋਤਿ ਕੀ ਮੰਦਤਾਈ ਨਿਰਖ ਜੋ ਉੂਖਾ ਬਾਹਰ ਜਾਇ ਦੇਖੋ ਤੋ ਉੂਖਾ ਕਾਲ ਹੂਆ ਚੰਦ੍ਰ ਕੀਜ੍ਯੋਤਿ ਘਟੀ ਤਾਰੇ ਦ੍ਯੁਤਿ ਹੀਨ ਭਏ ਆਕਾਸ਼ ਮੇਂ ਆਰੁਣਾਈ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਚਿੜੀਆਂ ਚੁਹਚੁਹਾਈ ਸਰੋਵਰ ਮੇਂ ਕੁਮੁਦਿਨੀ ਕੁੰਭਿਲਾਈਂ ਔ ਕਮਲ ਫੂਲੇ ਚਕਵਾ ਚਕਵੀ ਕੋ ਸੰਯੋਗ ਹੂਆ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਐਸਾ ਸਮਯ ਦੇਖ ਏਕ ਬਾਰ ਤੋ ਸਬ ਦ੍ਵਾਰ ਮੂੰਦ ਉੂਖਾ ਬਹੁਤ ਘਬਰਾਇ ਘਰ ਮੇਂ ਆਇ ਅਤਿ ਪ੍ਯਾਰ ਕਰ ਪੀਯਾ ਕੋਕੰਠ ਲਗਾਇ ਲੇਟੀ ਪੀਛੇ ਪੀਯਾ ਕੋ ਦੁਰਾਇ ਸਖੀ ਸਹੇਲਿਯੋਂ
