ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
੩੪੭
ਜੇ ਛਿਪਾਇ ਛਿਪ ਛਿਪ ਕੰਤ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੇ ਲਗੀ ਨਿਦਾਨ ਅਨਿਰੁੱਧ ਕਾ ਆਨਾ ਸਖੀ ਸਹੇਲਿਯੋਂ ਨੇ ਜਾਨਾ ਫਿਰ ਤੋ ਵੁਹ ਦਿਨ ਰਾਤ ਪਤਿ ਕੇ ਸੰਗ ਸੁਖ ਭੋਗ ਕਿਆ ਕਰੇ ਏਕ ਦਿਨ ਉੂਖਾ ਕੀ ਮਾਂ ਬੇਟੀ ਕੀ ਸੁਧਿ ਲੇਨੇ ਆਈ ਤੋ ਉਸਨੇ ਛਿਪ ਕਰ ਦੇਖਾ ਕਿ ਵੁਹ ਏਕ ਮਹਾਂ ਸੁੰਦਰ ਤਰੁਣ ਪੁਰਖ ਕੇ ਸਾਥ ਕੋਠੇ ਪਰ ਬੈਠੀ ਆਨੰਦ ਨੇ ਚੌਪੜ ਖੇਲ ਰਹੀ ਹੈ ਯਿਹ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਬਿਨ ਬੋਲੇ ਚਾਲੇ ਦਬੇ ਪਾਵੋਂ ਫਿਰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਅਸੀਸ ਦੇਤੀ ਸੂਟ ਮਾਰੇ ਵੁਹ ਅਪਨੇ ਘਰ ਚਲੀ ਗਈ ਆਗੇ ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਦਿਨ ਪੀਛੇ ਇਕ ਦਿਨ ਉੂਖਾ ਪਤਿ ਕੋ ਸੋਤੇ ਦੇਖ ਜੀ ਮੇਂ ਯਿਹ ਬਿਚਾਰ ਕਰ ਸਕੁਚਤੀ ਸਕੁਚਤੀ ਘਰ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੀ ਕਿ ਕਹੀਂ ਐਸਾ ਨ ਹੋ ਜੋ ਕੋਈ ਮੁਝੇ ਨ ਦੇਖ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਜਾਨੇ ਕਿ ਉੂਖਾ ਪਤਿ ਕੇਲੀਏ ਘਰ ਸੇ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਤੀ, ਮਹਾਰਾਜ ਉੂਖਾ ਕੰਤ ਕੋ ਅਕੇਲਾ ਛੋੜ ਜਾਤੇ ਤੋ ਗਈ ਪਰ ਉਸ ਸੇ ਰਹਾ ਨ ਗਿਆ ਫਿਰ ਘਰ ਮੇਂ ਜਾਇ ਕਿਵਾੜ ਲਗਾਇ ਵਿਹਾਰ ਕਰਨੇ ਲਗੀ ਯਿਹ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਪੌਰੀਯੋਂ ਨੇ ਆਪਸ ਮੇ ਕਹਾ ਕਿ ਭਾਈ ਆਜ ਕ੍ਯਾ ਹੈ ਜੋ ਰਾਜ ਕੰਨ੍ਯਾ ਅਨੇਕ ਦਿਨ ਪੀਛੇ ਘਰ ਸੇ ਨਿਕਲੀ ਔ ਫਿਰ ਉਲਟੇ ਪਾਵੋਂ ਚਲੀ ਗਈ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਇਕ ਬੋਲਾ ਕਿ ਭਾਈ ਮੈਂ ਕਈ ਦਿਨ ਸੇ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉੂਖਾ ਕੇ ਮੰਦਿਰ ਕਾ ਦ੍ਵਾਰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਲਗਾ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਔਰ ਘਰ ਭੀਤਰ ਕੋਈ ਪੁਰਖ ਕਭੀ ਹੰਸ ਹੰਸ ਬਾਤੇਂ ਕਰਤਾ ਹੈ ਔਰ ਕਭੀ ਚੌਪੜ ਖੇਲਤਾ ਹੈ
