ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
੩੫੩
ਕੀਜੋ॥ ਮੋ ਕੇ ਸ਼ਰਣ ਕੰਤ ਕੀ ਦੀਜੋ॥ ਹੋਠਹਾਰ ਹੋਨੀ
ਹੈ ਹੋਇ॥ ਤਾਸੋਂ ਕਹਾਂ ਕਹੈਗੋ ਕੋਇ॥ ਲੋਕ ਵੇਦ ਕੀ
ਲਾਜ ਨ ਮਾਨੋਂ॥ ਪਿਯ ਸੰਗ ਦੁਖ ਸੁਖ ਹੀ ਮੈਂਜਾਨੋਂ
ਮਹਾਰਾਜ ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਸੇ ਐਸੇ ਕਹਿ ਜਬ ਉੂਖਾ ਕੰਤ ਕੇ ਨਿਕਟ ਜਾਇ ਨਿਡਰ ਨਿਸਸੰਕ ਹੋਕਰ ਬੈਠੀ ਤਬ ਕਿਸੀ ਨੇ ਬਾਣਾਸੁਰ ਕੋ ਜਾ ਸੁਨਾਯਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਰਾਜ ਕੰਨ੍ਯਾ ਘਰਸੇ ਨਿਕਲ ਉਸ ਪੁਰਖ ਕੇ ਪਾਸ ਗਈ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਣਤੇ ਹੀ ਬਾਣਾਸੁਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਸਕੰਧ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬੇਟਾ ਤੁਮ ਆਪਨੀ ਬਹਿਨ ਕੋ ਸਭਾ ਸੇ ਉਠਾਇ ਘਰ ਮੇਂ ਲੇ ਜਾਇ ਪਕੜੇ ਰੱਖੋ ਔ ਨਿਕਲਨੇ ਨ ਦੋ॥
ਪਿਤਾ ਕੀ ਆਗ੍ਯਾ ਪਾਤੇ ਹੀ ਸਕੰਧ ਬਹਿਨ ਕੇ ਪਾਸ ਗ੍ਯਾ ਅਤਿ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਤੈਨੇ ਯਿਹ ਕ੍ਯਾ ਕੀਆ ਪਾਪਿਨੀ ਜੋ ਛੋੜੀ ਲੋਕ ਲਾਜ ਔ ਕਾਨ ਆਪਨੀ, ਹੇ ਨੀਚਨੀ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਕ੍ਯਾ ਬਧ ਕਰੂੰ ਹੋਗਾ ਪਾਪ ਔ ਆਪਯਸ਼ ਸੇ ਭੀ ਡਰੂੰ ਹੂੰ ਉੂਖਾ ਬੋਲੀ ਭਾਈ ਜੋ ਤੁਝੇ ਭਾਵੇ ਸੋ ਕਹੋ ਔ ਕਰੋ ਮੁਝੇ ਪਾਰਬਤੀ ਜੀ ਨੇ ਜੋ ਬਰ ਦੀਆ ਥਾ ਸੋ ਬਰ ਮੈਨੇ ਪਾਯਾ ਅਬ ਇਸੇ ਛੋੜ ਔਰ ਕੋ ਧਾਊਂ ਤੋਂ ਆਪਨੇ ਕੋਗਾਲ, ਚੜ੍ਹਾਊਂ ਤਜ ਤੀ ਹੈਂ ਪਤਿ ਕੋ ਅਕੁਲੀਨਾ ਨਾਰੀ ਯਿਹੀ ਰੀਤਿ ਪਰੰਪਰਾ ਸੇ ਚਲੀ ਆਤੀ ਹੈ ਬੀਚ ਸੰਸਾਰ ਜਿਸ ਸੇ ਬਿਧਿਨਾ ਨੇ ਸੰਬੰਧ ਕੀਆ ਉਸੀ ਕੇ ਸੰਗ ਜਗਤ ਮੇਂ ਅਪਯਸ਼ ਲੀਆ ਤੋ ਲੀਆ, ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਕੰਧ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਹਾਥ ਪਕੜ ਉੂਖਾ ਕੋ ਵਹਾ ਸੇ ਮੰਦਰ ਮੇਂ
