ਧਯਾਇ ੭
੩੫
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ
ਜਨਮੋਤਸ੍ਵ ਖਸ਼ੋਟ ਅਧਯਾਇ ੬
ਸ੍ਰੀ ਸਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਹੇ ਰਾਜਾ ਕੰਸ ਕਾ ਮੰਤ੍ਰੀ ਤੋਂ ਅਨੇਕ ਰਾਖਸ਼ ਸਾਥ ਲੀਏ ਮਾਰਤਾ ਫਿਰਤਾ ਹੀ ਥਾ ਕਿ ਕੰਸਨੇ ਪੂਦਨਾ ਨਾਮ ਰਾਖਸੀ ਕੋ ਬੁਲਾ ਕਰ ਕਹਾ ਤੂੰ ਜਾ ਯਦੁ ਬੰਸੀਯੋਂ ਕੇ ਜਿਤਨੇ ਬਾਲਕ ਪਾਵੇਂ ਤਿਤਨੇ ਮਾਰ ਯਿਹ ਸੁਨ ਵੁਹ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਚਲੀ ਤੋਂ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ॥
ਦੋ: ਭਏ ਪੂਤ ਹੈਂ ਨੰਦ ਕੇ, ਸੂਨੇ ਗੋਕੁਲ ਗਾਉਂ
ਛਲ ਕਰ ਅਬ ਹੀ ਆਨ ਹੋਂ, ਗੋਪੀ ਹ੍ਵੈ ਕੇ ਜਾਉਂ
ਯਿਹ ਕਹਿ ਸੋਲਹ ਸਿੰਗਾਰ ਬਾਰਹ ਅਭੂਖਣ ਕਰਕੁਚ ਮੇਂ ਬਿਖ ਲਗਾਇ ਮੋਹਨੀ ਰੂਪ ਬਨ ਕਪਟ ਕੀਏ ਕਮਲ ਕਾ ਫੂਲ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੀਏ ਬਨਠਨ ਕੇ ਐਸੇ ਚਲੀ ਕਿ ਜੈਸੈ ਸਿੰਗਾਰ ਕੀਏ ਲਛਮੀ ਆਪਨੇ ਕੰਤ ਪੈ ਜਾਤੀ ਹੋ ਗੋਕੁਲ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚ ਹੰਸਤੀ ਹੰਸਤੀ ਨੰਦ ਕੇ ਮੰਦਰ ਬੀਚ ਗਈ, ਇਸੇ ਦੇਖ ਸਬਕੀ ਸਬ ਮੋਹਤ ਹੋ ਭੂਲੀ ਸੀ ਰਹੀਂ ਯਹ ਜਾਇ ਯਸੋਧਾ ਕੇ ਪਾਸ ਬੈਠੀ ਔਰ ਕੁਸ਼ਲ ਪੂਛ ਅਸੀਸ ਦੀ ਕਿ ਬਹਿਨ ਤੇਰਾ ਕਾਨ੍ਹ ਜੀਵੇ ਕੋਟ ਬਰਸ ਐਸੇ ਪ੍ਰੀਤ ਬਢਾਇ ਲੜਕੇ ਕੋ ਯਸੋਧਾ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਲੇ ਗੋਦ ਮੇਂ ਰੱਖ ਜੋ ਦੂਧ ਪਿਲਾਵਨੇ ਲਗੀ ਤੋ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੋਨੋਂ ਹਾਥੋਂ ਸੇ ਛਾਤੀ ਪਕੜ ਮੂੰਹ ਲਗਾਇ ਲਗੇ ਪ੍ਰਾਣ ਸਮੇਤ ਦੁਗਧ ਪੰਨੇ ਤਬ ਤੋਂ ਅਤਿ ਬਯਾਕੁਲ ਹੋ ਪੂਤਨਾ ਪੁਕਾਰੀ ਕੈਸਾ ਯਸੋਧਾ ਤੇਰਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਮਨੁਖਯ ਨਹੀਂ ਯਿਹ ਹੈ ਯਮਦੂਤ ਜੇਵਰੀ ਜਾਨ ਮੈਨੇ
