੩੬
ਧਯਾਇ ੭
ਸਾਂਪ ਪਕੜਾ ਜੋ ਇਸਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਬਚ ਜੀਤੀ ਜਾਊਂਗੀ ਤੋ ਫੇਰ ਗੋਕੁਲ ਮੇਂ ਕਭੀ ਨ ਆਊਂਗੀ ਯੇ ਕਹਿ ਭਾਗ ਗਾਂਵ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਈ ਪਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਨ ਛੋਡਾ ਨਿਦਾਨ ਉਸਕਾ ਜੀ ਲੀਆ ਵਹੁ ਪਛਾੜ ਖਾਇ ਐਸੇ ਗਿਰੀ ਕੈਸੇ ਅਕਾਸ਼ ਨੇ ਬੱਜ੍ਰ ਗਿਰੇ ਅਤਿ ਸ਼ਬਦ ਸੁਨ ਰੋਹਣੀ ਔਰ ਯਸੋਧਾ ਰੋਤੀ ਪੀਟਤੀ ਵਹੀਂ ਆਈਂ ਜਹਾਂ ਪੂਤਨਾ ਦੋ ਕੋਸ ਮੇਂ ਮਰੀ ਪੜੀ ਥੀ ਔਰ ਉਨਕੇ ਪੀਛੇ ਸਬ ਗੋਪ ਉਠ ਧਾਏ ਦੇਖਾ ਤੋ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਉਸਕੀ ਛਾਤੀ ਪਰ ਚੜ੍ਹੇ ਦੁਗਧ ਪੀ ਰਹੇ ਹੈਂ ਝਟਪਟ ਉਠਾਇ ਮੁਖ ਚੂਮ ਹ੍ਰਿਦਯ ਸੇ ਲਗਾਇ ਘਰ ਲੈ ਆਈਂ ਗੁਣੀਯੋਂ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਝਾੜ ਫੂੰਕ ਕਰਾਨੇ ਲਗੀਂ ਔਰ ਪੂਤਨਾ ਕੇ ਪਾਸ ਗੋਪੀ ਗ੍ਵਾਲ ਖੜੇ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਥੇ ਕਿ ਭਾਈ ਇਸਕੇ ਗਿਰਨੇ ਕਾ ਧਮਾਕਾ ਸੁਨ ਹਮ ਐਸੇ ਡਰੇ ਹੈਂ ਜੋ ਛਾਤੀ ਅਬ ਤਕ ਧੜਕਤੀ ਹੈ ਨ ਜਾਨੀਏ ਬਾਲਕ ਕੀ ਕਿਯਾ ਗਤਿ ਹੂਈ ਹੋਗੀ ॥
ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਮਥੁਰਾ ਸੇ ਨੰਦ ਜੀ ਆਏ ਤੋਂ ਦੇਖਤੇ ਕਿਯਾ ਹੈਂ ਕਿ ਏਕ ਰਾਖਸੀ ਮਰੀ ਪੜੀ ਹੈ ਔਰ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀਯੋਂ ਕੀ ਭੀੜ ਘੇਰੇ ਖੜੀ ਹੈ ਪੂਛਾ ਯਹ ਉਪਾਧਿ ਕੈਸੇ ਹੂਈ ਵੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਮਹਾਰਾਜ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਯਹ ਅਤਿ ਸੁੰਦਰੀ ਹੋ ਤੁਮਾਰੇ ਘਰ ਅਸੀਸ ਦੇਖੀ ਗਈ ਇਸੇ ਦੇਖ ਸਭ ਬ੍ਰਿਜ ਨਾਰੀ ਭੁਲ ਰਹੀਂ ਯਹ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਲੇ ਦੂਧ ਪਿਲਾਨੇ ਲਗੀ ਪੀਛੇ ਹਮ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤੇ ਕਿਆ ਗਤਿ ਹੂਈ ਇਤਨਾ ਸੁਨ ਨੰਦ ਜੀ ਬੋਲੇ ਬੜੀ ਕੁਸ਼ਲ ਭਈ ਜੋ ਬਾਲਕ ਬਚਾ ਔਰ ਯਿਹ ਗੋਕੁਲ ਪਰ ਨ ਗਿਰੀ ਨਹੀਂ
