ਧ੍ਯਾਇ ੬੫
੩੭੩
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਉਤਰ ਉਸਕੇ ਸਰੀਰ ਮੇਂ ਚਰਣ ਲਗਾਯਾ ਤ੍ਯੋਂ ਵੁਹ ਦੇਹ ਛੋੜ ਅਤਿ ਸੁੰਦ੍ਰ ਪੁਰਖ ਹੂਆ॥
ਚੌ: ਭੂਪਤਿਰੂ ਪਰ ਹ੍ਯੋ ਗਹਿ ਪਾਇ॥ ਹਾਥ ਜੋੜ ਬਿਨਵੈ ਸਿਰਨਾਇ
ਕ੍ਰਿਪਾ ਸਿੰਧੁ ਆਪਨੇ ਬੜੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕੀ ਜੋ ਇਸ ਮਹਾਂ ਵਿਪਤ ਮੇਂ ਆਇ ਮੇਰੀ ਸੁਧਿ ਲੀ, ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਰਾਜਾ ਜਬ ਵੁਹ ਮਨੁੱਖ੍ਯ ਰੂਪ ਹੋ ਹਰਿ ਸੇ ਇਸ ਢਬ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਤਬ ਯਾਦਵੋਂ ਕੇ ਬਾਲਕ ਔਰ ਹਰਿ ਕੇ ਬੇਟੇ ਪੋਤੇ ਆਸ ਚਰਯ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਸੇ ਪੂਛਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਯਿਹ ਕੌਨ ਹੈ ਔਰ ਕਿਸ ਪਾਪ ਸੇ ਗਿਰਗਿਟ ਹੋ ਯਹਾਂ ਆ ਰਹਾ ਥਾ ਸੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰ ਕਹੋ ਤੋ ਹਮਾਰੇ ਮਨ ਕਾ ਸੰਦੇਹ ਜਾਇ ਉਸ ਕਾਲ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਆਪ ਕਛੁ ਨ ਕਹਾ ਉਸ ਰਾਜਾ ਸੇ ਕਹਾ॥
ਚੌ: ਅਪਨੋ ਭੇਦ ਕਹੋ ਸਮਝਾਇ॥ ਜੈਸੇ ਸਬੈ ਸੁਨੈ ਮਨ
ਲਾਇ॥ ਕੋ ਹੈ ਆਪ ਕਹਾਂ ਤੇ ਆਏ॥ ਕੌਨ ਪਾਪ
ਯਿਹ ਕਾਯਾ ਪਾਏ॥ ਸੁਨਕੈ ਨ੍ਰਿਪ ਕਹਿ ਜੋਰੇ ਹਾਥ॥
ਤੁਮ ਸਬ ਜਾਨਤ ਹੋ ਯਦੁਨਾਥ॥
ਤਿਸ ਪਰ ਆਪ ਪੂਛਤ ਹੋ ਤੋ ਮੈਂ ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਹੈ ਰਾਜਾ ਨ੍ਰਿਗ ਮੈਂਨੇ ਅਨਗਿਨ ਗਊਏਂ ਬ੍ਰਾਹਮਨੋਂ ਕੋ ਤੁਮਹਾਰੇ ਨਮਿੱਤ ਦੀਂ ਇਕ ਦਿਨ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੇ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਗਾਂਇ ਸੰਕਲਪ ਕਰ ਬ੍ਰਾਹਮਣੋਂ ਕੋ ਦੀਂ ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਉਨ ਗਾਓਂ ਮੇਂ ਸੇ ਏਕ ਗਾਇ ਫਿਰ ਆਈ ਸੋ ਮੈਨੇ ਔਰ ਗਾਓਂ ਕੇ ਸਾਥ ਅਨਜਾਨੇ ਦੂਸਰੇ ਦ੍ਵਿਜ ਕੋ ਦਾਨ ਕਰ ਦੀ ਜ੍ਯੋਂ ਲੇਕਰ ਨਿਕਲਾ
