੩੭੪
ਧ੍ਯਾਇ ੬੫
ਤੋ ਪਹਿਲੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੇ ਅਪਨੀ ਗਉੂ ਪਹਿਚਾਨ ਇਸ ਸੇ ਕਹਾ ਯਿਹ ਗਾਇ ਮੇਰੀ ਹੈ ਮੁਝੇ ਕਲ ਰਾਜਾ ਕੇ ਯਹਾਂ ਸੇ ਮਿਲੀ ਹੈ ਤੂ ਇਸੇ ਕ੍ਯੋਂ ਲੀਏ ਜਾਤਾ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਮੈਂ ਅਭੀ ਰਾਜਾ ਕੇ ਯਹਾਂ ਸੇ ਲੀਏ ਚਲਾ ਆਤਾ ਹੂੰ ਤੇਰੀ ਕੈਸੇ ਹੂਈ ਮਹਾਰਾਜ ਵੇ ਦੋਨੋਂ ਬਿੱਪ੍ਰ ਇਸੀ ਬਾਤ ਪਰ ਝਗੜਤੇ ਝਗੜਤੇ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆਏ ਮੈਨੇ ਉਨੇਂ ਸਮਝਾਯਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਏਕ ਗਾਇ ਕੇ ਪਲਟੇ ਮੁਝਸੇ ਲਾਖ ਗਉੂ ਲੋ ਔਰ ਤੁਮ ਮੇਂ ਸੇ ਕੋਈ ਯਿਹੀ ਗਾਇ ਛੋੜ ਦੋ ਮਹਾਰਾਜ ਮੇਰਾ ਕਹਾ ਹਠ ਕਰ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਨੇ ਨ ਮਾਨਾ ਨਿਦਾਨ ਗਉੂ ਛੋੜ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਵੇ ਦੋਨੋਂ ਚਲੇ ਗਏ ਮੈਂ ਪਛਤਾਇ ਪਛਤਾਇ ਮਨ ਮਾਰ ਬੈਠ ਰਹਾ ਅੰਤ ਸਮਯ ਯਮ ਕੇ ਦੂਤ ਮੁਝੇ ਧਰਮਰਾਜ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਗਏ ਧਰਮਰਾਜ ਨੇ ਮੁਝਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਰਾਜਾ ਤੇਰਾ ਧਰਮ ਹੈ ਬਹੁਤ ਪਾਪ ਹੈ ਥੋੜਾ ਪਹਿਲੇ ਕ੍ਯਾ ਭੁਗਤੇਗਾ ਮੈਨੇ ਕਹਾ ਪਾਪ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਮਹਾਰਾਜ ਧਰਮਰਾਜ ਬੋਲੇ ਕਿ ਰਾਜਾ ਤੈਨੇ ਬ੍ਰਾਹਮਨ ਕੋ ਦੀ ਹੁਈ ਗਾਇ ਫਿਰ ਦਾਨ ਕੀ ਇਸ ਅਧਰਮ ਸੇ ਤੂੰ ਗਿਰਗਿਟ ਹੋ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਪਰ ਜਾਇ ਗੋਮਤੀ ਤੀਰ ਬਨ ਕੇ ਬੀਚ ਅੰਧੇ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਰਹਿ ਜਬ ਦ੍ਵਾਪੁਰ ਯੁਗ ਕੇ ਅੰਤ ਮੇਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਅਵਤਾਰ ਲੇ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਜਾਏਂਗੇ ਤਬ ਤੇਰਾ ਉਧਾਰ ਹੋਗਾ ਮਹਾਰਾਜ ਤਬੀ ਸੇ ਮੈਂ ਸਰਟ ਸਰੂਪ ਇਸ ਅੰਧੇ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਪੜਾ ਆਪਕੇ ਚਰਨ ਕਮਲ ਕਾ ਧ੍ਯਾਨ ਕਰਤਾ ਥਾ ਅਬ ਆਇ ਆਪ ਨੇ ਮੁਝੇ ਮਹਾਂ ਕਸ਼੍ਟ ਸੇ ਉਬਾਰਾ ਔ ਭਵ ਸਾਗਰ ਸੇ ਪਾਰ ਉਤਾਰਾ॥
