੩੮
ਧਯਾਇ
ਪਰੋਸਤੀ ਥੀ ਰੋਹਿਣੀ ਟਹਿਲ ਕਰਤੀ ਥੀ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀ ਹੰਸ ਹੰਸ ਖਾ ਰਹੇ ਥੇ ਗੋਪੀਯਾਂ ਗੀਤ ਗਾ ਰਹੀ ਥੀਂ ਸਬ ਆਨੰਦ ਸੇ ਐਸੇ ਮਗਨ ਥੇ ਕਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੀ ਸੁਰਤ ਕਿਸੀ ਕੋ ਭੀ ਨ ਥੀ, ਔਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਏਕ ਭਾਰੀ ਛਕੜੇ ਕੇ ਨੀਚੇ ਪਾਲਨੇ ਮੇਂ ਅਚੇਤ ਸੋਤੇ ਥੇ ਕਿ ਇਸਮੇਂ ਭੂਖੇ ਹੋ ਜਗੇ ਪਾਂਵਕੇ ਅੰਗੂਠੇ ਮੁੰਹ ਮੇਂ ਦੇ ਰੋਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਹਿਲਕ ਹਿਲਕ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਦੇਖਣੇ ਉਸੀ ਅਵਸਰ ਉੜਤਾ ਹੂਆ ਏਕ ਰਾਖਸ ਆ ਨਿਕਲਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਅਕੇਲਾ ਦੇਖ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਯਿਹ ਤੋ ਕੋਈ ਬੜਾ ਬਲੀ ਉਪਜਾ ਹੈ ਪਰ ਆਜ ਮੈਂ ਇਸ ਸੇ ਪੂਤਨਾ ਕਾ ਬੈਰ ਲੂੰਗਾ ਯੂੰ ਠਾਨ ਸ਼ਕਟ ਮੇਂ ਆਨ ਬੈਠਾ ਤਿਸੀ ਸੇ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਸ਼ਕਟਾਸੁਰ ਹੂਆ ਜਬ ਗਾੜਾ ਚੜਚੜਾਇ ਕੇ ਹਿਲਾ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਬਿਲਕ ਬਿਲਕਤੇ ਏਕ ਐਸੀ ਲਾਤ ਮਾਰੀ ਕਿ ਵੁਹ ਮਰ ਗਿਆ ਔਰ ਛਕੜਾ ਟੂਕ ਟੂਕ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਜਿਤਨੇ ਬਾਸਨ ਦੂਧਦਹੀ ਕੇ ਥੇ ਸਬ ਫੂਟ ਚੂਰ ਹੂਏ ਔਰ ਗੋਰਸ ਕੀ ਨਦੀ ਸੀ ਬਹਿ ਨਿਕਲੀ ਗਾੜੇ ਕੇ ਟੂਟਨੇ ਔਰ ਭਾਂਡੋਂ ਕੇ ਫੂਟਨੇ ਕਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਨ ਸਬ ਗੋਪੀ ਗ੍ਵਾਲ ਦੌੜੇ ਆਏ ਆਤੇ ਹੀ ਯਸੋਧਾ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਉਠਾਇ ਮੂੰਹ ਚੂਮ ਛਾਤੀ ਸੇ ਲਗਾ ਲੀਆ ਯਿਹ ਅਚਰਜ ਦੇਖ ਸਬ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਆਜ ਬਿਧਾਤਾ ਨੇ ਬੜੀ ਕੁਸ਼ਲ ਕੀ ਜੋ ਬਾਲਕ ਬਚਾ ਰਹਾ ਔਰ ਸ਼ਕਟ ਹੀ ਟੁੱਟ ਗਿਆ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਹੇ ਰਾਜਾ ਜਬ ਹਰਿ ਪਾਂਚ ਮਵੀਨੇ ਕੇ ਹੂਏ ਤਬ ਕੰਸ ਨੇ ਤ੍ਰਿਣਾਵਰਤ ਕੋ ਪਠਾਯਾ
