ਧ੍ਯਾਇ ੬੮
੩੮੯
ਪਰ ਪਹਾੜ ਦੇ ਪਟਕਾ ਕਿਸੀ ਕੋ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਮੇਂ ਡੁਬਾਯਾ ਕਿਸੀ ਕੋ ਪਕੜ ਬਾਂਧ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਛਪਾਯਾ ਕਿਸੀ ਕਾ ਪੇਟ ਫਾੜ ਡਾਲਾ ਕਿਸੀ ਪਰ ਬ੍ਰਿਖਯ ਉਖਾੜ ਮਾਰਾ ਇਸੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਸਤਾਤਾ ਜਾਤਾ ਥਾ ਔ ਜਹਾਂ ਰਿਖੀ ਮੁਨਿ ਦੇਵਤਾਓਂ ਕੋ ਬੈਠੇ ਪਾਤਾ ਥਾ ਤਹਾਂ ਮਲ ਮੂਤ੍ਰ ਰੁਧਿਰ ਬਰਖਾਤਾ ਥਾ ਨਿਦਾਨ ਇਸੀ ਭਾਂਤ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਦੁਖ ਦੇਤਾ ਔ ਉਪਾਧਿ ਕਰਤਾ ਜਾ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਪੁਰੀ ਪਹੁੰਚਾ ਔ ਅਲਪ ਤਨ ਧਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਮੰਦਿਰ ਪਰ ਜਾ ਬੈਠਾ ਉਸਕੋ ਸਬ ਸੁੰਦਰੀ ਦੇਖ ਮੰਦਿਰ ਕੇ ਭੀਤਰ ਕਿਵਾੜ ਦੇ ਦੇ ਭਾਗ ਕਰ ਜਾਇ ਛਿਪੀ ਤਬ ਤੋ ਵੁਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਯਿਹ ਬਿਚਾਰ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਇ ਰੈਵਤ ਗਿਰ ਪਰ ਗਿਯਾ ਕਿ॥
ਚੌ: ਪਹਿਲੇ ਹਲ ਧਰ ਕੋ ਬਧ ਕਰੋਂ॥ ਪੀਛੇ ਪ੍ਰਾਣ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੇ ਹਰੋਂ
ਜਹਾਂ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਇਸਤ੍ਰੀਯੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਬਿਹਾਰ ਕਰਤੇ ਥੇ ਮਹਾਰਾਜ ਯਿਹ ਛਿਪ ਕਰ ਵਹਾਂ ਕ੍ਯਾ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬਲਰਾਮ ਮਦ ਪੀ ਸਬ ਇਸਤ੍ਰੀਯੋਂ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਏਕ ਸਰੋਵਰ ਬੀਚ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਭਾਂਤ ਕੀ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਰ ਗਾਇ ਗਾਇ ਨਹਾਇ ਨੁਲ੍ਹਾਇ ਰਹੇ ਹੈਂ ਯਿਹ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਦ੍ਵਬਿਦ ਏਕ ਪੇੜ ਪਰ ਚੜ੍ਹਾ ਔ ਕਿਲਕਾਰੀਯਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਘੁਰਕ ਘੁਰਕ ਲਗਾ ਡਾਲ ਡਾਲ ਕੂਦ ਕੂਦ ਫਿਰ ਫਿਰ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਕਰਨੇ ਔਰ ਜਹਾਂ ਮਦਿਰਾ ਕਾ ਕਲਿਸ ਭਰਾ ਔ ਸਬਕੇ ਚੀਰ ਧਰੇ ਥੇ ਤਿਨ ਪਰ ਮਲ ਕਰਨੇ ਬੰਦਿਰ ਕੋ ਸਬ ਸੁੰਦਰੀ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਡਰ ਕਰ ਪੁਕਾਰੀਂ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਯਿਹ ਕਪਿ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਯਾ ਜੋ ਹਮੇਂ ਡਰਾਇ ਡਰਾਇ
