੩੯੮
ਧ੍ਯਾਇ ੭੦
ਊਚੇ ਨੀਚੇ ਨੀਰ ਚੜ੍ਹਾਇ ਕ੍ਯਾਰੀਯੋਂ ਮੇਂ ਜਲ ਖੈਂਚਰ ਰਹੇ ਹੈਂ ਕਹੀ ਇੰਦਾਰੇ ਬਾਵੜੀਯੋਂ ਪਰ ਰਹਟ ਪਰੋਹੇ ਚਲ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔਰ ਪਨ ਘਟ ਪਰ ਪਨਹਾਰੀਯੋਂ ਕੇ ਠਠ ਕੇ ਠਠ ਲਗੇ ਹੈਂ ਤਿਨਕੀ ਸ਼ੋਭਾ ਕੁਛ ਬਰਣੀ ਨਹੀਂ ਜਾਤੀ ਹੈ ਦੇਖੇ ਹੀ ਬਨ ਆਵੈ, ਮਹਾਰਾਜ ਯਿਹ ਸ਼ੋਭਾ ਬਨ ਉਪਬਨ ਕੀ ਨਿਰਖ ਹਰਖ ਨਾਰਦ ਜੀ ਪੁਰੀ ਮੇਂ ਜਾਇ ਦੇਖੇਂ ਤੋਂ ਅਤਿ ਸੁੰਦ੍ਰ ਕੰਚਨ ਕੇ ਮਣਿ ਮਯ ਕੇ ਮੰਦਿਰ ਜਗਮਗਾਇ ਰਹੇ ਹੈਂ ਤਿਨ ਪਰ ਧ੍ਵਜਾ ਪਤਾਕਾ ਫਹਿਰਾਇ ਰਹੀ ਹੈਂ ਦ੍ਵਾਰ ਦ੍ਵਾਰ ਮੇਂ ਤੋਰਣ ਬੰਦਨਵਾਰ ਬੰਧੀਹੈਂ ਦ੍ਵਾਰ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਕੇਲੇ ਕੇ ਖੰਭ ਔਰ ਕੰਚਨ ਕੇ ਕੁੰਭ ਸਪੱਲਵ ਭਰੇ ਧਰੇ ਹੈਂ ਘਰ ਘਰ ਕੀ ਜਾਲੀ ਝਰੋਖੋਂ ਮੋਖੋਂ ਮੇਂ ਧੂਪ ਕਾ ਧੁਵਾਂ ਨਿਕਲ ਸ੍ਯਾਮ ਘਟਾ ਸਾ ਮੰਡਲਾਇ ਰਹਾ ਹੈ ਉਸਕੇ ਬੀਚ ਬੀਚ ਸੋਨੇ ਕੇ ਕਲਸ ਕਲਸੀਯਾਂ ਬਿਜਲੀ ਸੀ ਚਮਕ ਰਹੀ ਹੈਂ ਘਰ ਘਰ ਪੂਜਾ, ਪਾਠ ਹੋਮ, ਜੱਗ੍ਯ, ਦਾਨ, ਹੋਰ ਹਾਹੈ ਠੋਰ ਠੌਰ ਭਜਨ, ਸਿਮਰਣ, ਗਾਨ ਕਥਾ, ਪੁਰਾਣ ਚਰਚਾ, ਚਲ ਰਹੀ ਹੈਂ ਜਹਾਂ ਤਹਾਂ ਯਦੁਬੰਸੀ ਇੰਦ੍ਰ ਕੀਸੀ ਸਭਾ ਕੀਏ ਬੈਠੇ ਹੈਂ ਔਰ ਸਾਰੇ ਨਗਰ ਮੇਂ ਸੁਖਛਾਇ ਰਹਾ ਹੈ
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਖ੍ਯਤ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਨਾਰਦ ਜੀ ਪੁਰੀ ਮੇ। ਜਾਤੇ ਹੀ ਮਗਨ ਹੋ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਪ੍ਰਥਮ ਕਿਸ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਜਾਉੂਂ ਜੋ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੋ ਪਾਉਂ ਮਹਾਰਾਜ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਨਾਰਦ ਜੀ ਪਹਿਲੇ ਸ੍ਰੀ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਕੇ ਮੰਦਿਰ ਮੈਂ ਗਏ ਵਹਾਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬਿਰਾਜਤੇ ਥੇ ਸੋਇਨ ਹੇਂ ਦੇਖ ਉਠ ਖੜੇ ਭਏ ਰੁਕ
