ਧ੍ਯਾਇ
੩੯੯
ਮਣੀ ਜੀ ਜਲ ਝਾਰੀ ਭਰ ਲਾਇ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਪਾਂਵ ਧੋਇ ਆਸਨ ਪਰ ਬੈਠਾਇ ਧੂਪ ਦੀਪ ਨੈਵੇਦ੍ਯਧਰ ਪੂਜਾ ਕਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਨਾਰਦ ਜੀ ਸੇ ਕਹਾ॥
ਚੌ: ਸੁਨੋ ਮੁਨੀਸ ਸੋਈ ਬਡ ਭਾਗੀ॥ ਜੋ ਸੁਰ ਧੇਨੁ ਵਿੱਪ੍ਰ
ਅਨੁਰਾਗੀ॥ ਜਾਂ ਘਰ ਚਰਣ ਸਾਧੁ ਕੇ ਪਰੇਂ॥ ਤੇ ਨਰ
ਸੁਖ ਸੰਪਤਿ ਅਨੁਸਰੇਂ॥ ਹਮਸੇ ਕੁਟਸੀ ਤਾਰਣ ਹੇਤ॥
ਘਰਹਿ ਆਇ ਤੁਮ ਦਰਸਨ ਦੇਤ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਮੁਖ ਸੋ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਯਿਹ ਅਸੀਸ ਦੀ ਕਿ ਯਗਦੀਸ, ਤੁਮ ਚਿਰ ਥਿਰ ਰਹੋ ਸ੍ਰੀ ਰੁਕਮਨੀ ਜੀ ਕੇ ਸੀਸ, ਫਿਰ ਨਾਰਦ ਜੀ ਜਾਮਵਤੀ ਕੇ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਗਏ ਦੇਖਾ ਕਿ ਹਰਿ ਸਾਰਪਾਸੇ ਖੇਲ ਰਹੇ ਹੈਂ ਨਾਰਦ ਜੀ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਜੋ ਪ੍ਰਭੁ ਉਠੇ ਤੋ ਨਾਰਦ ਜੀ ਅਸੀਰਬਾਦ ਦੇ ਉਲਟੇ ਫਿਰੇ ਪੁਨਿ ਸੱਤ੍ਯ ਭਾਮਾ ਕੇ ਯਹਾਂ ਗਏ ਤੋ ਦੇਖਾ ਕਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਬੈਠੇ ਤੇਲ ਉਬਟਨ ਲਗਵਾਇ ਰਹੇ ਹੈਂ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚੁਪ ਚਾਪ ਨਾਰਦ ਜੀ ਫਿਰ ਆਇ ਇਸ ਲੀਏ ਕੇ ਸ਼ਾਸਤ੍ਰ ਮੇਂ ਲਿਖਾ ਹੈ ਕਿ ਤੇਲ ਲਗਾਨੇ ਕੇ ਸਮਯ ਨ ਰਾਜਾ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰੇ ਨ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਅਸੀਸ ਦੇ ਆਗੇ ਨਾਰਦ ਜੀ ਕਾਲਿੰਦੀ ਕੇ ਘਰ ਗਏ ਵਹਾਂ ਦੇਖਾ ਕਿ ਹਰਿ ਸੋ ਰਹੇ ਹੈਂ, ਮਹਾਰਾਜ ਕਾਲਿੰਦੀ ਨੇ ਨਾਰਦ ਜੀ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹਰਿਕੇ ਪਾਂਵ ਦਾਬ ਜਗਾਯਾ ਪ੍ਰਭੁ ਜਾਗਤੇ ਹੀ ਰਿਖਿ ਕੇ ਨਿਕਟ ਜਾਇ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਬੋਲੇ ਕਿ ਸਾਧੁ ਕੇ ਚਰਣ ਤੀਰਥ ਕੇ ਜਲ ਸਮਾਨ ਹੈਂ ਜਹਾਂ ਪੜੇਂ ਤਹਾਂ ਪਵਿੱਤ੍ਰ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਯਿਹ
