ਧ੍ਯਾਇ ੭੩
੪੦੯
ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਮੇਰਾ ਯਿਹੀ ਮਨੋਰਥ ਹੈ ਕਿ ਰਾਜਸੂਯ ਯੱਗ੍ਯ ਕਰ ਆਪ ਕੋ ਅਰਪਣ ਕਰੂੰ ਤੋ ਭਵਸਾਗਰ ਤਰੂੰ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਬੋਲੇ ਕਿ ਰਾਜਾ ਯਿਹ ਤੁਮਨੇ ਭਲਾ ਮਨੋਰਥ ਕੀਆ ਇਸ ਸੇ ਸੁਰਨਰ ਮੁਨਿ ਰਿਖਿ ਸਬ ਸੰਤੁਸ਼੍ਟ ਹੋਂਗੇ ਯਿਹ ਸਬ ਕੋ ਭਾਤਾ ਹੈ ਔ ਇਸ ਕਾ ਕਰਨਾ ਤੁਮੇਂ ਕੁਛ ਕਠਿਨ ਨਹੀਂ ਕ੍ਯੋਂਕਿ ਤੁਮਾਰੇ ਚਾਰੋਂ ਭਾਈ ਭੀਮ, ਅਰਜੁਨ, ਨਕੁਲ, ਸਹਦੇਵ, ਬੜੇ ਪ੍ਰਤਾਪੀ ਔ ਅਤਿ ਬਲੀ ਹੈਂ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਐਸਾ ਅਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜੋ ਇਨਕੇ ਸਨਮੁਖ ਹੋ ਪਹਿਲੇ ਇਨਹੇਂ ਭੇਜੀਏ ਕਿ ਯਿਹ ਜਾਇ ਦਸੋ ਦਿਸਾ ਕੇ ਰਾਜਾਓਂ ਕੋ ਜੀਤ ਅਪਨੇ ਬਸ ਕਰ ਆਵੈਂ ਪੀਛੇ ਆਪ ਨਿਸਚਿੰਤਾਈ ਸੇ ਯੱਗ੍ਯ ਕੀਜੈ॥
ਰਾਜਾ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਜ੍ਯੋਂ ਨਿਕਲੀ ਤ੍ਯੋਂ ਹੀ ਰਾਜਾ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਨੇ ਅਪਨੇ ਭਾਈਯੋਂ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਕਟਕ ਦੇ ਚਾਰੋਂ ਕੋ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਭੇਜ ਦੀਆ ਦੱਖ੍ਯਣ ਕੋ ਸਹਦੇਵ ਜੀ ਪਧਾਰੇ ਪਸਚਿਮ ਕੋ ਨਕੁਲ ਸਿਧਾਰੇ ਉੱਤਰ ਕੋ ਅਰਜੁਨ ਧਾਏ ਪੂਰਬ ਮੇਂ ਭੀਮਸੈਨ ਜੀ ਆਏ ਆਗੇ ਕਿਤਨੇ ਇਕ ਦਿਨ ਕੇ ਬੀਚ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਚਾਰੋਂ ਹਰਿ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸੇ ਸਾਤ ਦ੍ਵੀਪ ਨਵਖੰਡ ਜੀਤ ਦਸੋ ਦਿਸਾ ਕੇ ਰਾਜਾਓਂ ਕੋ ਬਸ ਕਰ ਅਪਨੇ ਸਾਥ ਲੇ ਆਏ ਉਸ ਕਾਲ ਰਾਜਾ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਨੇ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪਕੀ ਸਹਾਇਤਾ ਸੇ ਯਿਹ ਕਾਮ ਤੋਂ ਤੋਂ ਹੂਆ ਅਬ ਕ੍ਯਾ ਆਗ੍ਯਾ ਹੋਤੀ ਹੈ ਇਸਮੇਂ ਊਧਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ
