ਧ੍ਯਾਇ ੭੩
੪੧੧
ਔ ਦੋਪਹਿਰ ਕੇ ਸਮਯ ਰਾਜਾ ਜਰਾਸਿੰਧ ਕੀ ਪੌਰ ਪਰ ਜਾ ਖੜੇ ਹੂਏ ਇਨਕਾ ਭੇਖ ਦੇਖ ਪੌਰੀਯੋਂ ਨੇ ਅਪਨੇ ਰਾਜਾ ਸੇ ਜਾ ਕਹਾਂ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਤੀਨ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਅਤਿਥਿ ਬੜੇ ਤੇਜਸ੍ਵੀ ਮਹਾ ਪੰਡਿਤ ਅਤਿ ਗ੍ਯਾਨੀ ਕੁਛ ਕਾਛਾ ਲੀਏ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਖੜੇ ਹੈਂ ਹਮੇਂ ਕ੍ਯਾ ਆਗਯਾ ਹੋਤੀ ਹੈ ਮਹਾਰਾਜ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਰਾਜਾ ਜਰਾਸਿੰਧ ਉਠ ਆਯਾ ਔ ਇਨ ਤੀਨੋਂ ਕੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਅਤਿ ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਸੇ ਘਰ ਮੇਂ ਲੇ ਆਯਾ ਆਗੇ ਵੁਹ ਇਨ੍ਹੇਂ ਸਿੰਘਾਸਨ ਪਰ ਬੈਠਾਇ ਆਪ ਸਨਮੁਖ ਹਾਥ ਜੋੜ ਖੜਾ ਹੋ ਦੇਖ ਦੇਖ ਸੋਚ ਸੋਚ ਬੋਲਾ॥
ਚੌ: ਯਾਚਕ ਜੋ ਪਰ ਦ੍ਵਾਰੇ ਆਵੈ॥ ਬੜਾ ਨ੍ਰਿਪਤਿ ਸੋ ਅਤਿਥਿ
ਕਹਾਵੈ॥ ਬਿੱਪ੍ਰ ਨਹੀਂ ਤੁਮ ਯੋਧਾ ਬਲੀ॥ ਬਾਤ ਨ ਕਛੂ
ਕਪਟ ਕੀ ਭਲੀ॥ ਜੋ ਠਗ ਠਗਨਿ ਰੂਪ ਧਰ ਆਵੈ॥
ਠਗ ਤੋ ਜਾਇ ਭਲੀ ਨ ਕਹਾਵੈ॥ ਛਿਪੈ ਨਖ੍ਯਤ੍ਰੀ ਕਾਂਤਿ
ਤਿਹਾਰੀ॥ ਦੀਖਤ ਸੂਰ ਬੀਰ ਬਲ ਭਾਰੀ॥ ਤੇਜਵੰਤ
ਤੁਮ ਤੀਨੋਂ ਭਾਈ॥ ਸ਼ਿਵ ਬਿਰੰਚ ਹਰਿ ਸੇ ਵਸਦਾਈ
॥ਮੈਂ ਜਾਨ੍ਯੋ ਜਿਯ ਕਰ ਨਿਰਮਾਨ॥ ਕਰੋ ਦੇਵ ਤੁਮ
ਆਪ ਬਖਾਨ॥ ਤੁਮਰੀ ਇੱਛਾ ਹੋ ਸੋ ਕਰੋ॥ ਅਪਨੀ
ਬਾਚਾ ਤੇ ਨਹਿ ਟਰੋ॥ ਦਾਨੀ ਮਿਥ੍ਯਾ ਕਬਹੁ ਨ ਭਾਖੈ
॥ ਧਨ ਤਨ ਸਰਬਸ ਕਛੂ ਨ ਰਾਖੈ॥ ਮਾਂਗੋ ਸੋਈ ਦੇਹੋਂ
ਦਾਨ॥ ਸਤ ਸੁੰਦਰ ਸਰਬੰਸ ਪਰਾਣ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ
