ਧ੍ਯਾਇ ੨੩
੪੧੩
ਏਕ ਬਰਖ ਕੇ ਲੀਏ ਗਹਿਨੇ ਧਰ ਔਰ ਇਨਕਾ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰ ਕਰ ਸ੍ਵਪਚ ਬੋਲਾ॥
ਚੌ: ਕੈਸੇ ਟਹਿਲ ਹਮਾਰੀ ਕਰਿ ਹੌ॥ ਰਾਜਸ ਤਾਮਸ ਮਨ
ਤੇ ਹਰਿ ਹੌ॥ ਤੁਮ ਨ੍ਰਿਪ ਮਹਾਂ ਤੇਜ ਬਲ ਧਾਰੀ॥ ਨੀਚ
ਟਹਿਲ ਹੈ ਖਰੀ ਹਮਾਰੀ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਹਮਾਰਾ ਤੋ ਯਿਹੀ ਕਾਮ ਹੈ ਕਿ ਸਮਸਾਨ ਮੇਂ ਜਾਇ ਚੌਕੀ ਦੇ ਔ ਜੋ ਮ੍ਰਿਤਕ ਆਵੈ ਉਸਕਾ ਕਰ ਲੇ ਪੁਨਿ ਹਮਾਰੇ ਘਰ ਬਾਰ ਕੀ ਚੌਕਸੀ ਕਰੈ ਤੁਮਸੇ ਯਿਹ ਹੋਸਕੇ ਤੋ ਮੈਂ ਰੁਪੱਯੇ ਦੂੰ ਔ ਬੰਧਕ ਰੱਖੂੰ ਰਾਜਾ ਨੇ ਕਹਾ ਅੱਛਾ ਮੈਂ ਬਰਖ ਭਰ ਤੁਮਾਰੀ ਸੇਵਾ ਕਰੂੰਗਾ ਤੁਮ ਇਨੇਂ ਰੁਪੱਯੇ ਦੋ, ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਰਾਜਾ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਸ੍ਵਪਚ ਨੇ ਵਿੱਸ੍ਵਾਮਿੱਤ੍ਰ ਕੋ ਰੁਪੱਯੇ ਗਿਨ ਦੀਏ ਵੁਹ ਲੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਗਿਆ ਅਰ ਰਾਜਾ ਵਹਾਂ ਰਹਿ ਉਨਕੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿਤਨੇ ਇਕ ਦਿਨ ਪੀਛੇ ਕਾਲ ਬਸ ਹੋ ਰਾਜਾ ਹਰਿਸਚੰਦ੍ਰ ਕਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਰੋਹਿਤਾਸ੍ਵ ਮਰ ਗਿਯਾ ਉਸ ਮ੍ਰਿਤਕ ਕੋ ਲੇ ਰਾਨੀ ਮਰਘਟ ਮੇਂ ਗਈ ਅਰ ਜ੍ਯੋਂ ਚਿਤਾ ਬਨਾਇ ਅਗਨਿ ਸਿਸਕਾਰ ਕਰਨੇ ਲਗੀ ਤ੍ਯੋਂ ਹੀ ਰਾਜਾ ਨੇ ਆਇ ਕਰ ਮਾਂਗਾ॥
ਚੋ: ਰਾਨੀ ਵਿਲਖ ਕਹੈ ਸਿਰਨਾਇ॥ ਦੇਖੋ ਸਮਝਹੀਏ ਤੁਮ ਰਾਇ
ਯਿਹ ਤੁਮਾਰਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਰੋਹਿਤ ਹੈ ਔਰ ਕਰ ਦੇਨੇ ਕੋ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਔਰ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਏਕ ਚੀਰ ਹੈ ਜੋ ਪਹਿਰੇ ਖੜੀ ਹੂੰ ਰਾਜਾ ਨੇ ਕਹਾ ਮੇਰਾ ਇਸਮੇਂ ਕੁਛ ਬਸ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਸ੍ਵਾਮੀ ਕੇ ਕਾਰਯ ਪਰ ਖੜਾ
