ਧ੍ਯਾਇ ੭੩
੪੧੫
ਕੀਯਾ ਤੋ ਪਾਤਾਲ ਕਾ ਰਾਜ੍ਯ ਲੀਆ ਔਰ ਅਬ ਤਕ ਉਸਕਾ ਯਸ਼ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਫਿਰ ਦੇਖੀਏ ਉਦ੍ਯਾਲਕ ਮੁਨਿ ਛਠੇ ਮਹੀਨੇ ਅੰਨ ਖਾਤੇ ਥੇ ਏਕ ਸਮਯ ਸ੍ਵਾਤੀ ਬਿਰੀਯਾਂ ਉਨਕੇ ਯਹਾਂ ਅਤਿਥ ਆਯਾ ਉਨ ਨੇ ਅਪਨਾ ਭੋਜਨ ਆਪ ਨਾ ਖਾਯਾ ਭੂਖੇ ਕੋ ਖਿਲਾਯਾ ਅਰ ਉਸ ਖ੍ਯੁਧਾ ਹੀ ਮੇਂ ਮੇਰੇ ਨਿਦਾਨ ਅੰਨ ਦਾਨ ਕਰਨੇ ਸੇ ਬੈਕੁੰਠ ਕੇ ਗਏ ਚੜ੍ਹ ਕਰ ਬਿਮਾਨ,ਪੁਨਿ ਏਕ ਸਮਯ ਦੇਵਤਾਓਂ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਰਾਜਾ ਇੰਦ੍ਰ ਨੇ ਜਾਇ ਦਧੀਚ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਹਮ ਬ੍ਰਿਤਾਸੁਰ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਅਬ ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕਤੇ ਜੀ ਆਪ ਅਪਨਾ ਅਸਿਥ ਹਮੇਂ ਦੀਜੈ ਤੋ ਉਸਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਬਚੇਂ ਨਹੀਂ ਤੋ ਬਚਨਾ ਕਠਿਨ ਹੈ ਕ੍ਯੋਂ ਕਿ ਤੁਮਾਰੇ ਹਾਡ ਕੇ ਆਯੁਧ ਬਿਨ ਕਿਸੀ ਤਾਂਭ ਨ ਮਾਰਾ ਜਾਏਗਾ, ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤੇਂ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਦਧੀਚ ਨੇ ਸਰੀਰ ਗਾਇ ਸੇ ਬਟਵਾਯਾ ਜਾਂਘ ਕਾ ਹਾਡ ਨਿਕਾਲ ਦੀਯਾ ਦੇਵਤਾਓਂ ਨੇ ਲੇ ਉਸ ਅਸਿਤਕਾ ਬੱਜ੍ਰ ਬਨਾਯਾ ਔਰ ਦਧੀਚ ਨੇ ਪ੍ਰਾਣ ਗਵਾਯਾ ਬੈਕੁੰਠ ਧਾਮ ਪਾਯਾ॥
ਚੋ: ਐਸੇ ਦਾਤਾ ਭਏ ਅਪਾਰ॥ ਤਿਨਕੋ ਯਸ਼ ਗਾਵਤ ਸੰਸਾਰ
ਰਾਜਾ ਯੋਂ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਜਰਾਸਿੰਧ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਜੈਸੇ ਆਗੇ ਔਰ ਯੁਗੋਂ ਮੇਂ ਧਰਮਾਤਮਾ ਦਾਨੀ ਰਾਜਾ ਹੋ ਗਏ ਹੈਂ ਤੈਸੇ ਅਬ ਇਸ ਕਾਲ ਮੇਂ ਤਮ ਹੋ ਜ੍ਯੋ ਆਗੇ ਉਨੋਂ ਨੇ ਯਾਚਕੋਂ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਪੂਰੀ ਕੀ ਤ੍ਯੋਂ ਅਬ ਹਮਾਰੀ ਆਸ ਪੁਜਾਓ ਕਹਾ ਹੈ॥
ਦੋ: ਯਾਚਕ ਕਹਾਂ ਨ ਮਾਂਗਈ, ਦਾਤਾ ਕਹਾਂ ਨ ਦੇਇ॥
