ਧ੍ਯਾਇ ੮o
੪੪੯
ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਜਨਮ ਭਰ ਮੈਨੇ ਕਿਸੀ ਕੋ ਕਬੀ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਦੀਯਾ ਬਿਨ ਦੀਏ ਕਹਾਂ ਪਾਊਂਗਾ ਹਾਂ ਤੇਰੇ ਕਹੇ ਸੇ ਜਾਊਂਗਾ ਤੋਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਕਾ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਆਊਂਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਨੇ ਏਕ ਅਤਿ ਪੁਰਾਨੇ ਧੌਲੇ ਬਸਤ੍ਰ ਮੇਂ ਥੋੜੇ ਸੇ ਚਾਵਲ ਬਾਂਧ ਲਾ ਦੀਏ ਪ੍ਰਭੁ ਕੀ ਭੇਟ ਕੇ ਲੀਏ,ਔਰ ਡੋਰੀ ਲੋਟਾ ਲਾਠੀ ਲਾ ਆਗੇ ਧਰੀ ਤਬ ਤੋ ਸੁਦਾਮਾ ਡੋਰੀ ਲੋਟਾ ਕਾਂਧੇ ਪਰ ਡਾਲ ਚਾਵਲ ਕੀ ਪੋਟਲੀ ਕਾਂਖ ਮੇਂ ਦਬਾਇ ਲਾਠੀ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੇ ਗਣੇਸ਼ ਕੋ ਮਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਕਾ ਧ੍ਯਾਨ ਕਰ ਦ੍ਵਾਰਕਾਪੁਰੀ ਕੋ ਪਧਾਰਾ
ਮਹਾਰਾਜ ਬਾਟ ਹੀ ਮੇਂ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇਮਸੁਦਾਮਾ ਮਨਹੀ ਮਨ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਭਲਾ ਧਨ ਤੋਂ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਰਬਧ ਮੇਂ ਨਹੀਂ ਪਰ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਜਾਨੇ ਸੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਕਾ ਦਰਸ਼ਨ ਤੋਂ ਪਾਊਂਗਾ ਇਸੀ ਭਾਂਤ ਸੇ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਤਾ ਕਰਤਾ ਸੁਦਾਮਾ ਤੀਨ ਪਹਿਰ ਕੇ ਬੀਚ ਦ੍ਵਾਰਕਾਪੁਰੀ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ ਕ੍ਯਾ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਨਗਰ ਕੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਸਮੰਦ੍ਰ ਹੈ ਔ ਬੀਚ ਮੇਂ ਪੁਰੀ ਵੁਹ ਪੁਰੀ ਕੈਸੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸਕੇ ਚਹੁੰ ਓਰ ਬਨ ਉਪਬਨ ਫੈਲ ਰਹੈਂ ਹੈਂ ਤੜਾਗ ਬਾਪੀ ਇੱਦਾਰੋਂ ਪਰ ਰਹਟ ਪਰੋਹੇ ਚਲ ਰਹੇ ਹੈਂ ਠੌਰ ਠੌਰ ਗਾਓਂ ਕੇ ਯੂਥ ਕੇ ਯੂਥ ਚਰ ਰਹੇ ਹੈਂ ਤਿਨਕੇ ਸਾਥ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਨ੍ਯਾਰੇ ਹੀ ਕੰਤੂਹਲ ਕਰਤੇ ਹੈਂ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਸੁਦਾਮਾ ਬਨ ਉਪਬਨ ਕੀ ਸੋਭਾ ਨਿਰਖ ਪੁਰੀ ਕੇ ਭੀਤਰ ਜਾਇ ਦੇਖੇ ਤੋ ਕੰਚਨ ਕੇ ਮਣਿਮਯ ਮੰਦਿਰ ਮਹਾਂ ਸੁੰਦਿਰ ਜਗ ਮਗਾਇ
