੪੫੨
ਧ੍ਯਾਇ ੮੧
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਅੰਤਰ ਯਾਮੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਸੁਦਾਮਾ ਕੀ ਬਾਤ ਸੁਨ ਔ ਉਸਕੇ ਅਨੇਕ, ਮਨੋਰਥ ਸਮਝ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਭਾਈ ਭਾਭੀ ਨੇ ਹਮਾਰੇ ਲੀਏ ਕ੍ਯਾ ਭੇਂਟ ਭੇਜੀ ਹੈ ਦੇਤੇ ਕ੍ਯੋਂ ਨਹੀਂ ਕਾਂਖ ਮੇਂ ਕਿਸ ਲੀਏ ਦਬਾਇ ਰਹੇ ਹੋ, ਮਹਾਰਾਜ ਯਿਹ ਬਚਨ ਸੁਨ ਸੁਦਾਮਾ ਤੋ ਸਕੁਚਾਇ ਮੁਰਝਾਇ ਰਹਾ ਔ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਝਟ ਚਾਵਲ ਕੀ ਪੋਟਲੀ ਉਸਕੀ ਕਾਂਖ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਲੀ ਪੁਨਿ ਖੋਲ੍ਹ ਉਸਮੇਂ ਸੇ ਅਤਿ ਰੁਚ ਕਰਦੋ ਮੁੱਠੀ ਚਾਵਲ ਖਾਇ ਔਰ ਜੋ ਤੀਸਰੀ ਮੁਠਿ ਭਰੀ ਤੋ ਸ੍ਰੀ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਨੇ ਹਰਿ ਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜਾ ਔ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪਨੇ ਦੋ ਲੋਕ ਤੋ ਇਸੇ ਦੀਏ ਅਬ ਅਪਨੇ ਰਹਿਨੇ ਕੋ ਭੀ ਕੋਈ ਠੌਰ ਰੱਖੋਗੇ ਕੈ ਨਹੀਂ ਯਿਹ ਤੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸੁਸੀਲ ਕੁਲੀਨ ਅਤਿ ਬੈਰਾਗੀ ਮਹਾਂ ਭ੍ਯਾਗੀ ਸ਼ਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਿ ਆਵਤਾ ਹੈ ਕ੍ਯੋਂ ਕਿ ਇਸੇ ਵਿਭਵ ਪਾਨੇ ਸੇ ਕੁਛ ਹਰਖ ਨਾ ਹੂਆ ਇਸ ਸੇ ਮੈਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਯੇਹ ਲਾਭ ਹਾਨਿ ਸਮਾਨ ਜਾਨਤੇ ਹੈਂ ਇਨੇਂ ਪਾਨੇ ਕਾ ਹਰਖ ਨ ਜਾਨੇ ਕਾ ਸ਼ੋਕ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲ ਤੇਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਿਯੇ ਯਿਹ ਮੇਰਾ ਪਰਮਮਿੱਤ੍ਰ ਹੈ ਇਸਕੇ ਗੁਨ ਮੈਂ ਕਹਾਂਤਕ ਬਖਾਨੂੰ ਸਦਾ ਸਰਬਦਾ ਮੇਰੇ ਸਨੇਹ ਮੇਂ ਮਗਨ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਔ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਸੰਸਾਰ ਕੇ ਸੁਖ ਤ੍ਰਿਣ ਵਤ ਸਮਝਤਾ ਹੋਂ,ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਐਸੇ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਰ ਪ੍ਰਭੁ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਕੋ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਲਿਵਾਇ ਲੇਗਏ
