ਧ੍ਯਾਇ ੮੧
੪੫੩
ਆਗੇ ਖਟਰਸ ਭੋਜਨ ਕਰਵਾਇ ਪਾਨ ਖਿਲਾਇ ਹਰਿ ਨੇ ਸੁਦਾਮਾ ਕੋ ਫੇਨ ਸੀ ਸੇਜ ਪਰ ਲੇਜਾਇ ਬੈਠਾਯਾ ਵੁਹ ਪਥ ਕਾ ਹਾਰਾ ਥਕਾ ਤੋ ਥਾ ਹੀ ਸੇਜ ਪਰ ਜਾ ਸੁਖ ਪਾਇ ਸੋ ਗਿਆ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਉਸ ਸਮੇ ਵਿੱਸ੍ਵਕਰਮਾ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਅਭੀ ਜਾਇ ਸੁਦਾਮਾ ਕੇ ਮੰਦਿਰ ਅਤਿ ਸੁੰਦਰ ਕੰਚਨ ਰਲ ਕੇ ਬਨਾਇ ਤਿਨ ਮੇਂ ਆਸ਼੍ਟ ਸਿੱਧੀ ਨਵ ਨਿੱਧੀ ਧਰ ਆਓ ਜੋ ਇਸੇ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਕਾਂਖ੍ਯਾ ਨ ਰਹੇ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਵਿਸ੍ਵਕਰਮਾ ਵਹਾਂ ਜਾ ਬਾਤ ਕੀ ਬਾਤ ਮੇਂ ਬਨਾਇ ਆਯਾ ਔ ਹਰਿ ਸੇ ਕਹਿ ਅਪਨੇ ਸਥਾਨ ਕੋ ਗਿਆ, ਭੋਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਸੁਦਾਮਾ ਉਠ ਸ਼ਨਾਨ ਧ੍ਯਾਨ ਭਜਨ ਪੂਜਾ ਨੇ ਨਿਸਚਿੰਤ ਹੋ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਪਾਸ ਵਿਦਾ ਹੋਨੇ ਗਿਆ ਉਸ ਸਮਯ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਮੁਖ ਸੇ ਤੋ ਕੁਛ ਨ ਬੋਲੇ ਪਰ ਪ੍ਰੇਮ ਮੇਂ ਮਗਨ ਹੋ ਆਂਖੇ ਡਬ ਡਬਾਇ ਸਿਥਲ ਹੋ ਦੇਖਤੇ ਰਹੇ ਸੁਦਾਮਾ ਬਿਦਾ ਹੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਅਪਨੇ ਘਰ ਕੋ ਚਲਾ ਔ ਪੰਥ ਮੇਂ ਜਾਇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਬਿਚਾਰ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਭਲਾ ਜੋ ਮੈਨੇ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇ ਕੁਛ ਨ ਮਾਂਗਾ ਜੋ ਉਨ ਸੇ ਕੁਛ ਮਾਂਗਤਾ ਤੋ ਵੇ ਦੇਤੇ ਤੋ ਸਹੀ ਪਰ ਮੁਝੇ ਲੋਭੀ ਲਾਲਚੀ ਸਮਝਤੇ ਕੁਛ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਕੋ ਮੈਂ ਸਮਝਾਇ ਲੂੰਗਾ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਮੇਰਾ ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਅਤਿ ਕੀਯਾ ਔ ਮੁਝੇ ਨ੍ਰਿਲੋਭੀ ਜਾਨਾ ਯਹੀ ਮੁਝੇ ਲਾਖ ਹੈ, ਮਹਾਰਾਜ ਐਸੇ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਕਰਤਾ ਕਰਤਾ ਸੁਦਾਮਾ ਅਪਨੇ ਗ੍ਰਾਮ ਕੇ ਨਿਕਟ ਆਯਾ ਤੋ ਕ੍ਯਾ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿਨ ਵੁਹ ਠਾਂਵ ਹੈ ਨ ਵੁਹ ਟੂਟੀ ਮਡੈਂਯਾ ਵਹਾਂ ਤੋ ਏਕ ਇੰਦ੍ਰ ਪੁਰੀ ਸੀ
