੪੫੪
ਧ੍ਯਾਇ ੮੧
ਬਸ ਰਹੀ ਹੈ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸੁਦਾਮਾ ਅਤਿ ਦੁਖਿਤਿ ਹੋ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਨਾਥ ਤੂਨੇ ਯਿਹ ਕ੍ਯਾ ਕੀਆ ਏਕ ਦੁਖ ਤੋ ਥਾ ਹੀ ਦੂਸਰਾ ਔਰ ਦੁਖ ਦੀਆ ਯਹਾਂ ਸੇ ਮੇਰੀ ਝੋਂਪੜੀ ਕ੍ਯਾ ਹੂਈ ਔਰ ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਕਹਾਂ ਗਈ ਕਿਸ ਸੇ ਪੂਛੂੰ ਔ ਕਿਧਰ ਢੂੰਡੂੰ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਜਾਇ ਸੁਦਾਮਾ ਨੇ ਦ੍ਵਾਰਪਾਲ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਯਿਹ ਮੰਦਿਰ ਅਤਿ ਸੁੰਦਰ ਕਿਸਕੇ ਹੈਂ ਦ੍ਵਾਰਪਾਲ ਨੇ ਕਹਾ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਕੇ ਮਿੱਤ੍ਰ ਸੁਦਾਮਾ ਕੇ ਹੈਂ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਸੁਦਾਮਾ ਜੋ ਕੁਛ ਕਹਿਨੇ ਕੋ ਹੂਆ ਤ੍ਯੋਂ ਭੀਤਰ ਸੇ ਦੇਖ ਉਸਕੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਅੱਛੇ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੂਖਣ ਪਹਿਨੇ ਨਖਸਿਖ ਸੇ ਸਿੰਗਾਰ ਕੀਏ ਪਾਨ ਖਾਇ ਸੁਗੰਧ ਲਗਾਇ ਸਖੀਯੋਂ ਕੋ ਸਾਥ ਲੀਏ ਪਤਿ ਕੇ ਨਿਕਟ ਆਈ॥
ਚੌ: ਪਾਵਨ ਪਰ ਪਾਟੰਬਰ ਡਾਰੇ॥ ਹਾਥ ਜੋੜ ਯੇਹ ਬਚਨ
ਉਚਾਰੇ॥ ਠਾਢੇ ਕ੍ਯੋਂ ਮੰਦਿਰ ਪਗ ਧਾਰੋ॥ ਮਨ ਸੋਂ
ਸੋਚ ਕਰੋ ਤੁਮ ਨ੍ਯਾਰੋ॥ ਤੁਮ ਪਾਛੇ ਬਿਸਕਰਮਾ ਆਏ
॥ ਤਿਨ ਮੰਦਿਰ ਪਲ ਮਾਂਝ ਬਨਾਏ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਸੁਨ ਸੁਦਾਮਾ ਜੀ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਗਏ ਔ ਅਤਿ ਬਿਭਵ ਦੇਖ ਮਹਾਂ ਉਦਾਸ ਭਏ ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਬੋਲੀ ਸ੍ਵਾਮੀ ਧਨ ਪਾਇ ਲੋਗ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਤੁਮ ਉਦਾਸ ਹੂਏ ਇਸਕਾ ਕਾਰਣ ਕ੍ਯਾ ਹੈ ਸੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰ ਕਹੀਏ ਜੋ ਮੇਰੇ ਮਨ ਕਾ ਸੰਦੇਹ ਜਾਇ ਸੁਦਾਮਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਿਯੇ ਯਿਹ ਮਾਯਾ ਬੜੀ ਠਗਨੀ ਹੈ ਇਸਨੇ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਕੋ ਠਗਾ ਹੈ ਔਰ
