ਧ੍ਯਾਇ ੮੫
੪੭੧
ਜ੍ਯੋਤਿ। ਪੰਚ ਤੱਤ੍ਵ ਤੇ ਦੇਹ ਜੋ ਹੋਤਿ॥ ਪ੍ਰਭੁ ਕੀ ਸ਼ਕਤਿ
ਸਬਨ ਮੇਂ ਰਹੈ॥ ਵੇਦ ਮਾਹਿ ਬਿਧਿ ਐਸੇ ਕਹੈ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਬਸੁਦੇਵ ਜੀ ਮੋਹ ਬਸ ਹੋਇ ਚੁਪ ਕਰ ਹਰਿਕਾਮੁਖ ਦੇਖ ਰਹੇ ਤਬ ਪ੍ਰਭੁ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲ ਮਾਤਾ ਕੇ ਨਿਕਟ ਗਏ ਤੋ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕਾ ਮੁੱਖ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਦੇਵਕੀ ਜੀ ਬੋਲੀ ਹੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਏਕ ਦੁਖ ਮੁਝੇ ਜਬ ਤਕ ਸਾਲੇ ਹੈ ਪ੍ਰਭੁ ਬੋਲੇ ਸੋ ਕ੍ਯਾ ਦੇਵਕੀ ਜੀ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪੁੱਤ੍ਰ ਤੁਮਾਰੇ ਛੇ ਭਾਈ ਬੜੇ ਜੋ ਕੰਸ ਨੇ ਮਾਰ ਡਾਲੇ ਹੈਂ ਉਨਕਾ ਦੁਖ ਮੇਰੇ ਮਨ ਸੇ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਾਤਾ ਤੁਮ ਅਬ ਮਤ ਕੁਢੋ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਭਾਈਯੋਂ ਕੋ ਅਭੀ ਜਾਇ ਲੇ ਆਤਾ ਹੂੰ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਪਾਤਾਲ ਪੁਰੀ ਕੋ ਗਏ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਜਾਤੇ ਹੀ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਇ ਰਾਜਾ ਬਲਿ ਆਇ ਅਤਿ ਧੂਮ ਧਾਮ ਸੇ ਪਾਟੰਬਰਕੇ ਪਾਂਵੜੇ ਡਾਲ ਨਿਜ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਲਿਵਾਇ ਲੇਗਿਆ ਆਗੇ ਸਿੰਘਾਸਨ ਪਰ ਬੈਠਾਇ ਰਾਜਾ ਬਲਿ ਨੇ ਚੰਦਨ ਅੱਛਤ ਪੁਸ਼ਪ ਚੜ੍ਹਾਇ ਧੂਪ ਦੀਪ ਨੈਵੇਦ੍ਯ ਧਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੀ ਪੂਜਾ ਕੀ ਪੁਨਿ ਸਨਮੁਖ ਖੜਾ ਹੋ ਹਾਥ ਜੋੜ ਅਤਿ ਉਸਤਤਿਕਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪ ਕਾ ਆਨ ਯਹਾਂ ਕੈਸੇ ਹੂਆ ਹਰਿ ਬੋਲੇ ਕਿ ਰਾਜਾ ਸਤਯੁਗ ਮੇਂ ਮਰੀਚ ਰਿਖਿ ਨਾਮ ਏਕ ਰਿਖੀ ਬੜੇ ਬ੍ਰਹਮਚਾਰੀ ਗ੍ਯਾਨੀ ਸੱਤ੍ਯਰਬਾਦੀ ਔ ਹਰਿ ਭਗਤ ਥੇ ਉਨਕੀ ਇਸਤੀ ਕਾ ਨਾਮ ਉਰਨਾ ਉਸਕੇ ਛੇ ਬੇਟੇ ਏਕ ਦਿਨ ਵੇ ਛਹੋਂ ਭਾਈ ਤਰੁਣ ਅਵਸਥਾ ਮੇਂ ਪ੍ਰਜਾਪਤਿ
