੪੮੮
ਧ੍ਯਾਇ ੮੯
ਪਾਪੀਯੋਂ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂਨ ਰਹਿਭਾ ਚੋ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਬਚਤੇ ਇਨਹੀ ਕੇ ਅਧਰਮ ਸੇ ਮੇਰੇ ਪੁੱਭ ਅਰੇ ਕਿਸੀ ਨੇ ਉਪਾਇ ਨ ਕੀਯਾ ॥ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸੀ ਢਬ ਕੀ ਸਭਾ ਕੇ ਬੀਚ ਖੜੇ ਹੋ ਬਾਹਮਣ ਨੇ ਰੋ ਰੋ ਬਹੁਤ ਸੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹੀਂ ਪਰ ਕੋਈ ਕੁਛਨ ਬੋਲਾ ਨਿਦਾਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ ਕੇ ਪਾਸ ਬੈਠਾ ਸੁਨ ਸੁਨ ਘਬਰਾ ਕਰ ਅਰਜੁਨ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਦੇਵਤਾ ਕੁ ਕਿਸਕੇ ਆਗੇ ਯਿਹ ਬਾਤ ਕਹੈ ਹੈ ਔਰ ਕਯੋਂ ਇਤਨਾ ਖੇਦ ਕਰੇ ਹੈ ਇਸ ਸਭਾ ਮੇਂ ਕੋਈ ਧਰੁਧਨਨਹੀਂ ਜੋ ਤੇਰਾ ਦੁਖ ਦੂਰ ਕਰੈ ਆਜ ਕਲ ਕੇ ਰਾਜਾ ਆਪ ਕਾਰ ਹੈਂ ਪਰ ਦੁਖ ਨਿਵਾਰਣ ਨਹੀਂ ਜੋ ਪ੍ਰਜਾ ਕੋ ਸੁਖ ਦੇ ਔ ਗਊ ਬਾਹਮਣ ਕੀ ਰੱਖੜਾ ਕਰੇ ਐਸੇ ਸੁਨਾਇ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਪੁਨਿ ਬਾਹਮਣ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਦੇਵਤਾ ਅਬ ਤੁਮ ਜਾਇ ਅਪਨੇ ਘਰ . ਨਿਸਚਿੰਤ ਹੋ ਬੈਠੋ ਜਬਤੁਮਾਰੇ ਲੜਕਾ ਹੋਨੇਕਾਦਿਨ ਆਵੈ ਤਬ ਤੁਮ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆਈਯੋ ਮੈਂ ਤੁਮਾਰੇ ਸਾਥ ਚਲੰਗਾ ਔ ਲੜਕੇ ਕੋ ਨ ਮਰਨੇ ਦੰਗਾ, ਮਹਾਰਾਜਇਤਨੀ ਬਾਠਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਬਾਹਮਨ ਖਿਜਲਾਇ ਕੇ ਬੋਲਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਸਭਾ ਕੇ ਬੀਚ ਸੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਪਦਮਨ ਔ ਅਨਿਰੁੱਧ ਛੁੜਾਇ ਐਸਾ ਬਲਿਵਾਨ ਕਿਸੀਕੋ ਨਹੀਂ ਦੇਖਤਾ ਜੋ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਕੋ ਕਾਲ ਕਹਾਥ ਸੇ ਬਚਾਵ ਅਰਜੁਨ ਬੋਲਾ ਕਿ ਬਾਹਮਣ ਤੂੰ ਮੁਝੇ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਧਨੰਜਯਹੈ ਮੈਂ ਤੁਝਸੇ ਡਿੱਗੜਾ ਕਰਤਾਉ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਪੁੱਭ ਕਾਲਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਨਾ ਬਚਾਊਂ ਤੋਤੇਰੇ ਮਰੇਹੂਏਲੜਕੇ ਜਹਾਂ ਪਾਉਂ ਤਹਾਂ ਸੇ ਲੇ ਆਇ ਤੁਝੇ ਦਿਵਾਊਂ ਔ ਕੇ ਭੀ ਨ ਮਿਲੇ ਤੋਂ
