ਧ੍ਯਾਇ ੮੯
੪੮੯
[[ਲੇਖਕ:|ਲੇਖਕ:]]________________
੪੮ ਧਯਾਇ ੮੯. ਗੰਡੀਵ ਧਨੁਖ ਸਮੇਤਅਪਨੇਈਂ ਅਗਨਿ ਮੇਂ ਜਲਾਉਂ ਮਹਾਰਾਜ ਹ ਡਿੱਗੜਾ ਕਰ ਜਬ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਐਸਾ ਕਹਾ ਤਬੇ ਵਹ ਬ੍ਰਹਮਣ ਸੰਤੋਖ ਕਰ ਅਪਣੇ ਘਰ ਗਿਯਾ ਪੁਨਿ ਪੁੱਤ੍ਰ ਹੋਨੇ ਕੇ ਸਮਯਵਿੱਚ ਅਰਜੁਨ ਕੇ ਨਿਕਟਆਯਾਉਸਕਾਲ ਅਰਜੁਨ ਧਨੁਖ ਬਾਣ ਲੇ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਉਠ ਧਾਯਾ ਆਗੇ ਹਾਂ ਜਾਇ ਉਸਕਾ ਘਰ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਬਾਣੋਂ ਸੇ ਐਸਾ ਛਾਯਾ ਕਿ ਜਿਸਮੇਂ ਪਵਨ ਭੀ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰ ਸਕੇ ਔਰ ਆਪ ਧਨਖ ਬਾਣ ਲੀਏ ਉਸਕੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਫਿਰਨੇ ਲਗਾ, ਇਤਨੀਕਥਾਕਹਿ ਸੀ ਸੁਕ ਵ ਜੀਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਖਯਤ ਸੇਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾ ਉਪਾਇ ਬਾਲਕ ਬਚਾਨੇ ਕੋ ਕੀਯਾ ਪਰ ਨ ਬਚਾ ਔਰਦਿਨ ਬਾਲਕ ਹੋਨੇ ਕੇ ਸਮਯ ਰੋਚਾ ਥਾ ਉਸ ਦਿਨ ਸਾਸ ਭੀਨ ਲੀਯਾ ਬਰਨ ਪੇਟ ਹੀ ਸੇ ਮਰਾ ਨਿਕਲਾ ਮਰੇ ਲੜਕੇ ਕੋ ਸੁਨ ਲੱਜਿਤ ਹੋ ਅਰਜਨ ਸੀਕਿਸ਼ਨਚੰਦੂਕੇ ਨਿਕਟ ਆਯਾ ਔ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਬਾਹਮਣ ਭੀ, ਮਹਾਰਾਜ ਅਤਿ ਹੀਰੋਰੋਵਹ ਬਾਹਮਿਣ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਰੇ ਅਰਜੁਨ ਧਿਕਾਰ ਹੈ ਤੁਝੇ ਔਰ ਤੇਰੇ ਜੀਵਤ ਕੋ ਜੋ ਮਿਥਯਾ ਬਚਨ ਕਹਿ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਮੁਖ ਦਿਖਾਤਾ ਹੈਅਰੇਨਪੁੰਸਕ ਜੋ ਤੁ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਕੋ ਕਾਲ ਸੇ ਨ ਬਚਾ ਸਿਕਤਾ ਥਾ ਤੋਤੈਨੇਤਿੱਗਯਾ ਕਯੋਂ ਕੀ ਥੀ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪੁੱਤ ਕੋ ਪੰਚਾਉਂਗਾ ਔ ਨੂੰ ਬਚਾ ਸਕੁਗਾ ਤੋਂ ਤੇਰੇ ਮਰੇ ਹੂਏ ਪੁੱਤ ਸਬਾ ਲਾ ਉਗੀ ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇਸੁਨਤੇ ਹੀ ਅਰਜੁਨ ਧਨੁਖ ਬਾਣਲੇ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠ ਚਲਾ ਚਲਾ ਸੰਯਮਨੀ ਪੁਰੀ ਮੇਂ ਧਰਮ
