੪
ਧਰਤੀ ਪੁਕਾਰ
ਬਿਸ੍ਵੇ ਥੇ ਤ੍ਰੇਤਾ ਮੇਂ ਸੋਲਹ ਦ੍ਵਾਪਰ ਮੇਂ ਬਾਰਹ ਅਬ ਕਲਿਯੁਗ ਮੇਂ ਚਾਰ ਬਿਸ੍ਵੇ ਰਹੇ ਇਸਸੇਂ ਕਲਿ ਕੇ ਬੀਚ ਚਲ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ ਧਰਤੀ ਬੋਲੀ ਧਰਮ ਅਵਤਾਰ ਮੁਝਸੇ ਇਸ ਯੁਗ ਮੇਂ ਰਹਾਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ੂਦ੍ਰ ਰਾਜਾ ਹੋ ਅਧਿਕ ਅਧਰਮ ਮੇਰੇ ਊਪਰ ਕਰੇਂਗੇ ਤਿਨਕਾ ਬੋਝ ਮੇਂ ਨ ਸਹਿ ਸਕੂੰਗੀ ਇਸ ਭੈ ਸੇ ਮੈਂ ਭੀ ਭਾਗਤੀ ਨੂੰ ਯਹ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਰਾਜਾ ਨੇ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਕਲਿਯੁਗ ਸੇ ਕਹਾ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਅਭੀ ਮਾਰਤਾ ਹੂੰ ਵੁਹ ਥਰਥਰਾ ਰਾਜਾ ਕੇ ਚਰਣੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਗਿੜਗਿੜਾ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਪ੍ਰਿਥਵੀਨਾਥ ਅਬ ਤੋ ਮੈਂ ਤੁਮਾਰੀ ਸ਼ਰਣ ਆਯਾ ਮੁਝੇ ਕਹੀਂ ਰਹਿਨੇ ਕੋ ਠੌਰ ਬਤਾਈਏ ਕਿਉਂਕਿ ਤੀਨ ਕਾਲ ਔਰ ਚਾਰੋਂ ਯੁਗ ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੇ ਬਨਾਏ ਹੈਂ ਸੋ ਕਿਸੀ ਭਾਂਤ ਮੇਟੇ ਨਹੀਂ ਮਿਟੇਂਗੇ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਤ ਨੇ ਕਲਿਯੁਗ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਇਤਨੀ ਠੌਰ ਰਹੋ ਜੂਏ, ਝੂਠ, ਮਦ ਕੀ ਹਾਟ, ਵੇਸ੍ਵਾ ਕੇ ਘਰ ਹੱਤਯਾ, ਚੋਰੀ ਔਰ ਸੁਵਰਣ ਮੇਂ ਯਿਹ ਸੁਨ ਕਲਿ ਨੇ ਤੋ ਅਪਨੇ ਸਥਾਨ ਕੋ ਪਰਸਥਾਨ ਕੀਆ ਔਰ ਰਾਜਾ ਨੇ ਧਰਮ ਕੋ ਮਨ ਮੇਂ ਰਖ ਲੀਆ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਆਪਨੇ ਸ੍ਵਰੂਪ ਮੇਂ ਮਿਲਗਈ ਰਾਜਾ ਫਿਰ ਨਗਰ ਮੇਂ ਆਏ ਔਰ ਧਰਮ ਰਾਜ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ॥
ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਰਾਜਾ ਫਿਰ ਏਕ ਸਮਯ ਆਖੇਟ ਗਏ ਔਰ ਖੇਲਤੇ ਖੇਲਤੇ ਪਯਾਸੇ ਭਏ ਸਿਰ ਕੇ ਮੁਕਟ ਮੇਂ ਤੋ ਕਲ ਯੁਗ ਰਹਿਤਾ ਹੀ ਥਾ ਤਿਸ ਨੇ ਅਪਨਾ ਔਸਰ ਪਾ ਰਾਜਾ ਕੋ ਅੱਗਹਾ ਕੀਆ ਰਾਜਾ ਪਯਾਸ ਕੇ ਮਾਰੇ ਕਹਾਂ ਆਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਜਹਾਂ ਲੋਅ
