ਧਯਾਇ ੧੬
੫੯
ਕਹਿ ਛਾਕ ਦੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਿਰਾਮ ਕੋ ਦਹੀ ਕਾ ਤਿਲਕ ਕਰ ਸਬ ਕੇ ਸੰਗ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਵੇ ਮਗਨ ਹੋ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਸਮੇਤ ਗਾਏਂ ਲੀਏ ਬਨ ਮੇਂ ਪਹੁਚੇ ਤਹਾਂ ਬਨ ਕੀ ਛਬ ਦੇਖ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਦਾਉੂ ਜਿਹ ਤੋ ਅਤਿ ਭਾਵਤੀ ਸੁਹਾਵਤੀ ਠੌਰ ਹੈ ਦੇਖੋ ਕੈਸੇ ਬ੍ਰਿਖ ਝੁਕ ਝੁਕ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਪਸ਼ੂ ਪੰਖੀ ਕਲੋਲੇ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਐਸੇ ਕਹਿ ਏਕ ਉੂਚੇ ਟੀਲੇ ਪਰ ਜਾ ਚੜ੍ਹੇ ਔਰ ਲਗੇ ਦੁਪੱਟਾ ਫਿਰਾਇ ਫਿਰਾਇਕਾਰੀ, ਗੋਰੀ, ਪੀਰੀ, ਧੌਰੀ, ਧੁਮਰੀ, ਭੂਰੀ, ਨੀਲੀ, ਕਹਿ ਕਹਿ ਪੁਕਾਰਨੇ,ਸੁਨਤੇਹੀ ਸਬ ਗਾਏਂ ਰਾਂਭਤੀ ਹੂੰਕਤੀ ਦੌੜ ਆਈਂ ਓਸ ਸਮਯ ਐਸੀ ਸ਼ੋਭਾ ਹੋ ਰਹੀ ਥੀ ਕਿ ਮਾਨੋ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਸੇ ਬਰਨ ਬਰਨ ਕੀ ਘਟਾ ਘਿਰ ਆਈ ਹੋਇੰ॥
ਫਿਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ ਗਊ ਚਰਾਵਨੇ ਕੋ ਹਾਂਕ ਭਾਈਕੇ ਸਾਥਛਾਕ ਖਾਇ ਕਦੰਬ ਕੀ ਛਾਂਹ ਮੇਂ ਏਕ ਸਖਾ ਕੀ ਜਾਂਘ ਪੈ ਸਿਰ ਧਰ ਸੋਏ ਕਿਤਨੀ ਦੇਰ ਮੇਂ ਜੋ ਜਾਗੇ ਤੋ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਸੇ ਕਹਾ ਦਾਉੂ ਸੁਨੋ ਖੇਲ ਯਿਹ ਕਰੈਂ, ਨਯਾਰੋ ਕਟਕ ਬਾਂਧ ਕੇ ਲਰੈਂ, ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਆਧੀ ਆਧੀ ਗਾਏਂ ਐ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਬਾਂਟ ਲੀਏ ਤਬਬਨ ਕੇ ਫਲ ਫੂਲ ਤੋੜ ਝੋਲੀਯੋਂ ਭਰ ਭਰ ਲਗੇ ਤੁਰਹੀ,ਭੇਰ, ਭੋਂਪੂ, ਡੱਫ, ਢੋਲ, ਦਮਾਮੇਂ, ਮੁਖ ਹੀ ਸੇ ਬਜਾਇ ਬਜਾਇ ਲੜਨੇ ਔਰ ਮਾਰ ਮਾਰ ਪੁਕਾਰਨੇ ਐਸੇ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰ ਤਕ ਲੜੇ ਫਿਰ ਅਪਨੀ ਅਪਨੀ ਟੋਲੀ ਨਿਕਾਲ ਕਰ ਗਾਏਂ ਚਰਾਨੇ ਲਗੇ ॥
ਇਸੀ ਬੀਚ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਸੇ ਸੇਖਾ ਨੇ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਯਹਾਂ
