ਧਯਾਇ ੧੨
੬੩
ਰਾਨੀ ਪਾਨੀ ਮੇਂ ਗਿਰਠੇ ਚਲੀ ਤਬ ਗੋਪੀਯੋਂ ਨੇ ਬੀਚ ਹੀ ਜਾ ਪਕੜਾ ਔ ਗ੍ਵਾਲ ਨੰਦ ਜੀ ਕੋ ਥਾਮੇਂ ਐਸੇ ਕਹਿ ਰਹੇ ਥੇ ॥
ਚੌ: ਛਾਡ ਮਹਾਬਨ ਯਾ ਬਨ ਆਏ॥ ਤੌਹੁੰ ਦੈਤਯਨ ਅਧਿਕ ਸਤਾਏ
ਬਹੁਤ ਕੁਸ਼ਲ ਅਸੁਰਾਂਤੇਰੀ॥ਅਬ ਕਯੋਂ ਦੇਹਤੇ ਨਿਕਸੇਹਰੀ ਕਿ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਪੀਛੇ ਸੇ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਭੀ ਵਹਾਂ ਆਏ ਔ ਸਬ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀਯੋਂ ਕੋ ਸਮਝਾ ਕਰ ਬੋਲੇ ਅਭੀ ਆਵੇਂਗੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਤੁਮ ਕਾਹੇ ਕੋ ਲਾਤੇ ਹੋ ਉਦਾਸੀ ॥
ਚੌ: ਆਜ ਸਾਥ ਆਯੋ ਮੈਂ ਨਾਹੀਂ॥ ਮੋ ਬਿਨ ਹਰਿ ਪੈਠੇ ਦਹ ਮਾਹੀਂ
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿਕਰ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਤ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਧਰ ਤੋ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਸਬਕੋ ਯੂੰ ਆਸ਼ਾ ਭਰੋਸਾ ਦੇਤੇ ਥੇ ਔਰ ਉਧਰ ਜੋ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਪੈਰ ਕਰ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਗਏ ਤੋ ਵੁਹ ਆ ਇਨਕੇ ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਸੇ ਲਿਪਟ ਗਿਆ ਤਬ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਐਸੇ ਮੋਟੇ ਹੂਏ ਕਿ ਉਸੇ ਛੋੜਤੇ ਹੀ ਬਣ ਆਯਾ ਫਿਰ ਜਯੋਂ ਜਯੋਂ ਵੁਹ ਫੂੰਕਾਰੇ ਮਾਰ ਮਾਰ ਇਨ ਪਰ ਫਣ ਚਲਾਤਾਥਾ ਤਯੋਂ ਤਯੋਂ ਯੇਹ ਅਪਨੇ ਕੋ ਬਚਾਤੇ ਥੇ ਨਿਦਾਨ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀਯੋਂ ਕੋ ਅਤਿ ਦੁਖਿਤ ਜਾਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਉਧਰ ਏਕਾ ਏਕੀ ਉਸ ਕੇ ਸਿਰ ਪਰ ਚੜ੍ਹੇ ॥
ਦੋ: ਤੀਨ ਲੋਕ ਕੋ ਬੋਝ ਲੇ ਭਾਰੇ ਭਏ ਮੁਰਾਰਿ
ਫਣ ਫਣ ਪਰ ਨਾਚਤ ਫਿਰੇਂ, ਬਾਜੇ ਪਗ ਪਟਤਾਰਿ
ਤਬ ਤੋ ਮਾਰੇ ਬੋਝ ਕੇ ਕਾਲੀ ਮਰਨੇ ਲਗਾ ਔ ਫਣ
ਪਟਕ ਏਕ ਉਸਨੇ ਜੀਭਾਂ ਨਿਕਾਲ ਦੀ ਤਿਨ ਸੇ ਲੋਹੂ ਕੀ ਧਾਰੇਂ ਬਹਿ
