੭੮
ਧਯਾਇ ੨੪
ਹੋ ਦੂਰ ਸੇ ਭੋਜਨ ਐਸੇ ਦੀਨ ਹੋ ਮਾਂਗੀ ਜੈਸੇ ਭਿਖਾਰੀ ਆਧੀਨ ਹੋ ਮਾਂਗਤਾ ਹੋ ॥
ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਗ੍ਵਾਲ ਚਲੇ ਚਲੇ ਵਹਾਂ ਗਏ ਜਹਾਂ ਮਾਥੁਰ ਬੈਠੇ ਯੱਗਯ ਕਰ ਰਹੇ ਥੇ ਜਾਤੇ ਹੀ ਉਨ੍ਹੋਂ ਨੇ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਨਿਪਟ ਆਧੀਨਤਾ ਸੇ ਕਰ ਜੋਰਕੇ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪਕੋ ਦੰਡ ਵਤ ਕਰ ਹਮਾਰੇ ਹਾਥਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚਜੀ ਨੇ ਯਹ ਕਹਿਲਾਭੇਜਾ ਹੈ ਕਿ ਹਮ ਕੋ ਅਤਿ ਭੁਖ ਲਗੀ ਹੈ ਕਛ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਭੋਜਨ ਭੇਜ ਦੀਜੈ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਗਾਲੋਂ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਸੁਨ ਮਥੁਰੀਏ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਬੋਲੇ ਤੁਮ ਤੋ ਬੜੇ ਮੂਰਖ ਹੋ ਜੋ ਹਮਸੇ ਅਭੀ ਯਿਹ ਬਾਤ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਬਿਨ ਹੋਮ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਕਿਸੀਕੋ ਕਛ ਨ ਦੇਂਗੇ ਸੁਨੋ,ਜਬ ਯੱਗਯ ਕਰ ਲੇਂਗੇ ਔਰ ਕੁਛ ਬਚੇਗਾ ਸੋ ਬਾਂਟ ਦੇਂਗੇ ਫਿਰ ਗ੍ਵਾਲੋਂ ਨੇ ਉਨਸੇ ਗਿਰਗਿੜਾਇਕੇ ਬਹੁਤੇਰਾ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਘਰ ਆਏ ਭੂਖੇ ਕੋ ਭੋਜਨ ਕਰਵਾਨੇ ਸੇ ਬਡਾ ਪੁੰਨ ਹੋਤਾ ਹੈ ਪਰ ਵੇ ਉਨਕੇ ਕਹਿਨੇ ਕੋ ਕੁਛ ਧਯਾਨ ਮੇਂ ਨ ਲਾਏ ਵਰਨ ਇਨਕੀ ਓਰ ਸੇ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ॥
ਚੌ: ਬੜੇ ਮੂੜ੍ਹ ਪਸ਼ੁ ਬਾਲਕ ਨੀਚ॥ ਮਾਂਗਤ ਭਾਤ ਹੋਮ ਕੇ ਬੀਚ
ਤਦ ਯਿਹ ਵਹਾਂ ਸੇ ਨਿਰਾਸ ਹੋ ਪਛਤਾਇ ਪਛਤਾਇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੇ ਪਾਸ ਆਇ ਬੋਲੇ ਮਹਾਰਾਜ ਭੀਖ ਮਾਂਗ ਮਾਨ ਮਹਤ ਗਵਾਯਾ ਤੌ ਭੀ ਖਾਨੇ ਕੋ ਕੁਛ ਹਾਥ ਨ ਆਯਾ ਅਬ ਕਿਆ ਕਰੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤੁਮ ਤਿਨ ਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀਯੋਂ ਸੇ ਜਾ ਮਾਂਗੋ ਵੇ ਬੜੀ ਦਯਾਵੰਤ ਧਰਮਾਤਮਾ ਹੈਂ ਉਨਕੀ ਭਗਤਿ
