________________
२०९ ਪੰਚ ਭੈ £ ਦੋਹਰਾ॥ ਪਹਿਲੇ ਮੂਰਖ ਮੈਂ ਭਯੋ ਦੂਜੇ ਫੰਧਕ ਜਾਨ॥ ਫਿਰ ਰਾਜਾ ਅਰ ਸਚਿਵ ਸਬ ਮੂਰਖ ਮੰਡਲ ਮਾਨ ॥ ਜਦ ਓਹ ਸਾਰੇ ਉੱਲੂ ਬਿਧਾਤਾ ਦੇ ਪ੍ਰਤਿਕੂਲ ਹੋਨ ਕਰਕੇ ਰਕਤਾਖੜ ਦੇ ਕਹੇ ਨੂੰ ਨਾ ਬਿਚਾਰ ਕੇ ਫੇਰ ਬੀ ਥਿਰ ਜੀਵਾਦੀ ਪਾਲਨਾ ਮਾਸ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਰਕਤਾਖੜ ਨੇ ਅਪਨੇ ਸਨਬੰਧੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਿਹਾ ਹੇ ਭਾਈਓ ਸਾਡੇ ਰਾਜਾ ਦੀ ਸੁਖ ਤਾਂ ਹੁਣ ਹੋ ਚੂਕੀ ਹੈ ਕਿਉਂ ਜੋ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਕੁਲਕਰਮ ਕਰਕੇਮੰ ਜਾਂ ਸੋ ਮੇਨੂੰਹਿਤ ਦੀ ਕਹਿਣੀ ਉਚਿਤ ਸੀ,ਸੋ ਕਹੀ | ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਮੰਨੀ। ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚਲੋ ਜੋ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪਰਬਤ ਦੀ ਕੰਦਰਾ ਦਾ ਆਸਰਾ ਲਈਏ॥ ਕੁੰਡਲੀਆਛੰਦ ॥ ਭਾਵੀ ਕੋ ਸੋਚਤ ਜੋਈ ਸੋ ਨਰ ਸੋਭਾ ਪਾਤ। ਨਹਿ ਸੋਚਤ ਜੋ ਭਾਸਕੋ ਸੋਊ, ਸੋਕ ਧਰਾਤ | ਸੋਉ ਸੋਕ ਧਰਾਤ ਇਸੀ ਬਨ ਬਸਤੇ ਭੂਤਾਧ ਭਈ ਮੁਮ ਦੇਹੁ ਸੁ ਨਹਿ ਕੰਦਰ ਬਾਤਾ| ਕਹਿ ਸ਼ਿਵਨਾਬ ਬਿਚਾਰ ਆਜ ਯਹਿਅਚਰਜ ਆਵੀ ॥ ਐਸੇ ਸਮਝ ਸਿਆਰ । ਭਗਯੋ ਲਖ ਉਰ ਮੇਂ ਭਾਰੀ ॥੨੧੩ ॥ | ਕੁਟੰਬੀਆਂ ਨੇ ਪੁਛਿਆ ਏਹ ਸੰਗ ਕਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹੈ ਰਕ ਭਾਖੜ ਝੋਲਿਆ ਸੁਨੋਂ | ੧੪ ਕਥਾ ॥ ਕਿਸੇ ਬਨ ਬਿਖੈ ਖਰਖਰ (ਤਿਖੇ ਨਵਾਂ ਵਾਲਾ) ਨਾਮੀ ਸ਼ੋਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸਭੁਖੇ ਡਿਹਾਏਨੂੰ ਇਧਰਉਧਰ ਫਿਰਦਿਆਂ ਕੋਈ ਜੀਵ ਹੱਥ ਨਾ ਆਯਾ ਆਖਰ ਸੰਧਯਾ ਵੇਲੇ ਬੜੀ ਭਾਰੀ ਪਰਬਤ ਦੀ ਕੰਦਰਾ ਵਿਖੇ ਜਾਕੇ ਸੋਚਨ ਲਗਾ ਜੋ ਇਸ ਗੁਫਾ ਬਿਖੇ ਰਾਤਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਜੀਵ ਆਵੇਗਾ ਇਸਲਈ ਚੁਪਕਰਕੇ ਬੈਠ ਰਹਾਂ। ਇਤਨੇ ਚਿਰ ਬਿਖੇ ਉਸ ਗੁਫਾ ਦਾ ਸਾਮੀ ਪੁੱਛ ਨਾਮੀ ਗਿੱਦੜ ਆਯਾ, ਅਰ ਓਹ ਕੀ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਖੁਰਾ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਤਾਂ ਗਿਆ ਹੈ ਪਰ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਿਆ ਤਾਂ ਓਹ ਸੌਚ ਕਰਨ ਲੱਗਾ 11 ਭਈ ਮੈਂ ਤਾਂ ਮੋਯਾ ਇਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਸ਼ੇਰ ਹੋਵੇਗਾ ਸੋ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ ਅਤੇ ਕਿਸਤਰਾਂ ਮਲੂਮ ਕਰਾਂ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੋਚਕੇ ਗੁਫਾ ਦੇ ਬੂਹੇ ਅੱਗੇ ਅਵਾਜਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ ਹੈ ਗੁਫਾ ਹੇ ਗੁਫਾ ਐਉ ਕਹਿਕੇ ਚੁਪ ਕਰ ਗਿਆ ਅਤੇ ਫੇਰ ਉਸੋਤਰਾਂ ਅਵਾਜ ਮਾਰਕੇ 4) F G 13 at 1 : ਜੋ : Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
