ਪੰਚਮੋ ਤੰਤ੍ਰ
੨੭੯
ਬਹੁੜ ਚਹਿ ਸੂਰਗਹਿ ਦੌੜਾਂ | ਕਹਿ ਸ਼ਿਵਨਾਥ ਵਿਚਾਰ ਹੋਭ ਨਹਿ ਭ੍ਰਿਸ਼ਨਾਂ ਪੂਰਨ। ਭ੍ਰਮਤਾ ਹੈ ਦਿਨ ਰੈਨ ਸਾਂਤ ਬਿਨ ਸੁਨ ਲੇ ਨਿਰਧਨੇ | ੮੨॥ ਦੋਹਰਾ॥ ਨੈਨ ਕਾਨ ਜੀਰਨ ਭਏ ਸੁੰਭ ਭਏ ਸਬ ਵਾਰ॥ ਦੇਹ ਭਈ ਜੀਰਨ ਸਕਲ ਤੂੰ ਕਿਸ਼ਨਾ ਬਲਕਾਰ {1 ੮੩॥ ਬਾਂਦਰ ਤੇ ਰਾਜਾ ਉਸ ਤਲਾ ਕੋਲ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ। ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਰਾਜਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਹੈ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸ ਕਲਾ ਵਿਖੇ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਦੀ ਸਾਰ ਜੇਹੜਾ ਇਸਨਾਨ ਕਰੇਗਾ ਉਸਨੂੰ ਰਤਨਾਂ ਦੀ ਮਾਲਾ ਮਿਲ ਜਾਏਗੀ ਇਸ ਲਈ ਜੋ ਗੋਤਾ ਮਾਰੇਗਾ, ਓਹ ਰਤਨਾਂ ਦੀ ਮਾਲਾ ਸਮੇਤ ਨਿਕਲੇਗਾ ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਇੱਕੋ ਵਾਰੀ ਗੋਤਾ ਮਾਰਨ। ਪਰ ਆਪ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੋਤਾ ਮਾਰਨਾ ਜੋ ਮੈਂ ਰਤਨਾਂ ਦੀ ਖਾਨ ਦੱਸਾਂਗਾ, ਸਾਰੇ ਆਦਮੀ ਤਾਂ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਤਲਾ ਵਿਖੇ ਜਾ ਵੜੇ ਤੇ ਰਾਖਸ਼ ਨੇ ਖਾ ਲਏ। ਜਦ ਓਹ ਨਾ ਨਿਕਲੇ ਤਾਂ ਰਾਜਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਦੇ ਬਾਂਦਰ ਮੇਰੇ ਆਦਮਿਆਂ ਨੇ ਬੜੀ ਦੇਰ ਕਿਉਂ ਲਾਈ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਥਾਂਦਰ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਰੁਖ ਤੇ ਚੜਕੇ ਰਾਜਾ ਨੂੰ ਬੋਲਿਆ ਹੈ ਰਾਜਾ ਜਲ ਦੇ ਰਹਿਨ ਵਾਲੇ ਰਾਖਸ਼ ਨੇ ਤੇਰੇ ਮਨੁਖਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਖਾਲਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਾਸ ਕਰਨ ਦੀ ਵੈਰ ਲੈ ਲਿਆ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਚਲਿਆਂ ਜਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਰਾਜਾ ਜਾਨਕੇ ਕਿ ਤੂੰ ਸਾਡਾ, ਸਾਮੀ ਹੈਂ ਨਹੀਂ ਮਾਰਨ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਪਰ ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ॥ ਜੋ ਮਾਰੇ ਤਿਹ ਮਾਰੀਏ ਉਪਕਾਰੀ ਉਪਕਾਰ॥ . . ਕਰੋ ਦੁਸ਼ਟ ਸੇ ਦੁਸ਼ਟਤਾ ਯਾ ਮੇਂ ਦੋਸ ਨੇ ਯਾਰ॥ ੮੪॥,' ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਕੁਲ ਦਾ ਨਾਸ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਦਾ ਨਾਂਸ | ਕੀਤਾ: ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨ ਕੇ ਰਾਜਾ ਬੜੇ ਕੋਧ ਨਾਲ ਅਕੱਲ ਹੀ ਪੈਦਲ ਜਿਧਰੋਂ ਆਯਾ ਸੀ ਉਧਰ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਜਦ ਰਾਜਾ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਤਦ ਰਾਖਸ਼ ਬੜਾ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਕੇ ਜਲ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲਕੇ ਬੋਲਿਆਦੌਹਰਾ || ਕਰੀ ਮਿਲਾਈ ਮਾਰ ਰਿਪ ਮਾਲਾ ਭੀ ਨ ਦੀਨ॥
- ਕਮਲ ਨਾਲ ਮੈਂ ਜਲ ਪੀਆਂ ਹੇ ਕਪਿ ਪਰਮ ਪਬੀਨi੮੫
