________________
ਜੋ ਆਕੜ ਤੀ ਯਾ ਮੇਂ ਚ ਅਤੇ ਜਲ ਪ੍ਰਕਾਰ . ੨੮੪ 'ਪੰਚ ਵਾਲੀ ਕੰਨੜਾਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਹੈ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਜਤਨ ਸ਼ਾਸਤ੍ਰ ਵਿਖ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਅਥਵਾ ਨਹੀਂ ਪੰਡਿਤ ਬੋਲੇ ਹੇ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ਾਸਤ ਵਿਖੇ ਐਉਂ ਲਿਖਿਆ ਹੈਦੋਹਰਾ ॥ ਹੀਨ ਅੰਗ ਅਧਿਕਾਂਗ ਪੁਨ ਕੰਨੜਾ ਹੋਤੀ ਮੌਨ ।. . ਸੋ ਮਾਰਤ ਹੈ ਨਿਜ ਪਤੀ ਅਰ ਸੰਪਤ ਕੋ ਭਿੰਨ ॥੯੫ | ਅਰ ਜੋ ਕੰਨਾਂ ਤੀਨ ਥਨ ਯੁਕਤ ਲਖੋ ਤੁਮ ਧੀਰ । . ਨਾਸ ਕਰਤ ਹੈ ਪਿਤਾ ਕਾ ਯਾ ਮੇਂ ਸੰਕ ਨ ਬੀਰ ॥੯੬॥ ਇਸ ਲਈ ਆਪ ਇਸਦਾ ਮੂੰਹ ਨਾ ਦੇਖੋ ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਇਸਨੂੰ ਵਯਾਹ ਲਏ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲਾ ਦੇ ਦੇਵੋ,ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਆਪਦਾ ਲੋਕ ਪਰਲੋਕ ਨਹੀਂ' ਬਿਗੜੇਗਾ। ਰਾਜਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਚਨ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਦੇਸ ਵਿਖੇ ਢੰਡੋਰਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਕੋਈ ਮੇਰੀ ਲੜਕੀ ਤਿੰਨਾਂ ਥਲਾਂ ਵਾਲੀ ਨੂੰ ਬੜਾਹੇਗਾ ਸੌ ਇੱਕ ਲਖ ਰੁਪੈਯਾ ਤੇ ਦੇਸ ਨਿਕਾਲਾ ਪਾਵੇਗਾ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਢੰਡੋਰਾ ਫਿਰਦਿਆਂ ਬਹੁਤ ਚਿਰ ਬੀਤਿਆ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅੰਗੀਕਾਰ ਨਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਓਹ ਬੜੀ ਜੁਆਨ ਹੋਗਈ ਤੇ ਬੜੇ ਯਤਨ ਨਾਲ ਗੁਪਤਜ਼ਗਾ ਵਿਖੇ ਰੱਖਛੱਡੀ । ਉਸ ਨਗਰ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਅੰਨਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਲਾਠੀ ਪਕੜ ਕੇ ਲੈਜਾਨ ਵਾਲਾ ਕੁੱਬਾ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਢੰਡੋਰੇ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ ਕਿ ਜੇ ਕਦੇ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਕੰਨੜਾਂ ਮਿਲ ਜਾਏ ਤਾਂ ਲੱਖ ਰੁਪੈਯਾਬੀ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਭਾਵੇਂ ਦੇਸ ਨਿਕਾਲਾ ਬੀ ਮਿਲੇ ਗਾ ਤਦ ਬੀ ਧਨ ਦੇ ਆਸਰੇ ਸਾਡਾ ਨਿਰਬਾਹ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਜੇਕਰ ਉਸ ਕੰਨੜਾਂ ਦੇ ਦੋਸ ਕਰਕੇ ਅਸੀਂ ਮਰ ਜਾਵਾਂਗੇ ਤਾਂ ਬੀ ਸਾਡਾ ਦੁੱਖ ., ਦੂਰ ਹੋਜਾਏਗਾ ॥ ਕਿਹਾ ਬੀ ਹੈ ਕਥਿੱਤ ॥ ਲਾਜ ਪ੍ਰੇਮ ਭਾਜ ਜਾਤ ਬੋਲ ਕੀ ਮਿਠਾਸ ਦਾਤ ਬੁੱਧਨ ਵਿਖਯਾਤ ਗੋਤ ਜੋਬਨ ਮਲੀਨ ਹੈ। ਨਾਰਿ ਕੋ ਨ ਸੰਗ ਚਹੇ ਸੁਖ ਔ ਬਿਲਾਸ ਬਹੇ ਕੁਟੰਬ ਸੇ ਮੋਹ ਦਹੇ ਰਹੇ ਨ ਯਕੀਨ ਹੈ।ਧਰਮ ਕੀ ਰੀਤ ਵੇਦ ਗੁਰੋਂ ਕੀ ਪ੍ਰਭ ਸੌਚਾਚਾਰ ਕੀ ਜੁ ਨੀਲ ਦੇਵ ਪੂਜਾ ਭੀ ਨ ਕੀਨ ਹੈ ॥ ਬਿਨਾ ਪੇਟ ਭਰੇ ਕੋਊ ਕਾਜ ਨਾਹਿ ਸਰੇ ਨਾਥ ਮੱਤ ਹੀ ਉਚਰੇ ਭੁਖ ਸੰਗ ਨਰ ਦੀਨ ॥ ੯੭॥ ਏਹ ਬਾਤ ਸੋਚਕੇ ਅੰਨ੍ਹੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕੀਤੇ ਢੰਡੋਰੇ Original wah: Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
